Mijn Terschellinger neef van bijna 15 jaar mailde mij van de week dat hij komend schooljaar naar een school aan de vaste wal gaat. Simpelweg omdat er geen vervolgonderwijs op het eiland aanwezig is. Dat betekent voor hem dat hij dan alleen nog de weekeinden en de vakanties thuis door kan brengen want doordeweeks zal hij dan in een kosthuis moeten. Ik heb dat ook gedaan. Op zondagmiddag werd mijn tas in gepakt, kreeg ik een natte zoen vaan mijn moeder en een hand van mijn vader en stapte ik op de boot, samen met nog enkele tientallen leeftijdsgenoten. Je had dan ruim anderhalf uur de tijd om lekker bij te praten over wat je dat weekend allemaal gedaan had of je had het over je school. Want al die medelotgenoten zaten niet op dezelfde school of vertoefden in dezelfde stad, nee, zodra de boot in Harlingen had aangelegd zwermden iedereen uit naar Leeuwarden, Groningen of ze bleven in Harlingen. Ik moest naar Leeuwarden en mijn kosthuis bevond zich nabij het Cambuurstadion. Mijn kost‘moeder’ was een stevige Friezin en mijn kost‘vader’ een doorgewinterde Drent. Ik kreeg dus, naast eten, drinken en overnachtingen, er ook nog eens een tweetalige opvoeding bij. Beiden vielen onder de categorie 60plussers en zij keken elke avond naar het nieuws en naar elke quiz. Tijdens het quiz kijken deden ze ook mee, mijn kostvader wat luidruchtiger omdat hij nogal slechthorend was. Als ze het niet met elkaar eens waren dan ging het er soms behoorlijk heftig aan toe, dan kon ik ze woordelijk verstaan in mijn kamertje waar ik mezelf altijd terug trok omdat ik nu eenmaal midden in mijn puberteit zat. Eigenlijk is het ideaal: zodra je kinderen beginnen te puberen stop je ze gewoon in een kosthuis! Ik mocht over het algemeen s’avonds nooit de deur uit want het was veels te gevaarlijk op straat…..ja, toen al! De Leeuwarder Courant stond er vol van en dat werd me dan ook regelmatig, met een waarschuwende vinger richting ondergetekende, voorgelezen. Ook daarom zat ik dan elke avond op mijn kamer keurig mijn huiswerk te maken of naar zelf opgenomen cassettebandjes te luisteren. Maar om klokslag acht uur moest ik uit mijn kamer komen omdat het koffietijd was. Mét een koekje natuurlijk. Maar ik had niets te klagen hoor, integendeel. Ik begreep hun standpunten wel en paste mij daar gewoon bij aan. En voor dat je het wist was het alweer vrijdagavond en zat ik alweer op de boot naar Terschelling, samen met vele andere uitgelaten scholieren en brachten wij de tijd door met kaarten of gewoon lekker ouwehoeren over van alles en nog wat. Ik heb nog steeds contact. Mijn kostvader is inmiddels overleden en mijn kostmoeder zit nu zelf in een kosthuis, een verzorgingshuis. Regelmatig stuur ik haar een brief met foto’s van mijn gezin, want ze wil graag op de hoogte gehouden worden. Mijn kinderen zullen dit in principe nooit mee hoeven te maken want zij hebben gewoon genoeg onderwijs in de buurt.
Wat een luxe eigenlijk!
Arjen Veldhuizen