Na elke geboorte van een van mijn kinderen hoopte ik, na geconstateerd te hebben dat de ooievaar baby’s van het mannelijk geslacht geleverd had, dat ze later goede voetballers zouden worden. In ieder geval ééntje van de drie. Of twee van de drie. Maar het liefst alledrie! En dat ze dan ooit gezamenlijk de voorhoede zouden vertegenwoordigen van Ajax, zodat ik vanuit een VIP fauteuil trots als een pauw hun werkzaamheden op de 125ste grasmat (!) kon gadeslaan, onderwijl nippend aan een glas champagne en een bakje cashewnoten binnen handbereik…. Maar mijn geduld werd door de heren danig op de proef gesteld. Want ze gaven geen ene moer om voetballen. Regelmatig nam ik ze mee naar het Stompwijkse voetbalveld om te zorgdragen dat ze besmet raakten met het voetbalvirus, maar het leek allemaal tijdverspilling. Het enige waar de heren interesse in hadden waren de speeltuin en de zakjes snoep van € 0,50 …. Naast deze bezoekjes kregen ze ook diverse malen van mij enorme preken over zich heen, over wat ze wel niet misten enzovoorts. Maar sinds enkele maanden brak voor mij dan toch de zon door! Zoon Youri, inmiddels 8 jaar geworden, kreeg de geest van het voetballen over zich heen. We hebben het eerst toch nog wat afgehouden want we hadden het te druk met het nieuwe huis, maar twee weken geleden werd dan toch de stap gezet: hij is lid geworden van de Leidschendamse voetbalvereniging RKAVV! Juist, de huidige werkgever van Edwin Vurens. In plaats van de familie af te gaan voor (gebruikte) voetbalschoenen werd een nieuw paar aangeschaft, met het excuus dat de daarop volgende paren wel door Ajax gefinancierd zouden worden…. Afgelopen woensdagmiddag werd hij tijdens zijn tweede training ingedeeld bij F9, een team van zes jongens en twee meiden. En zaterdagmorgen was al zijn eerste wedstrijd! We moesten daarvoor wél een wereldreis maken, helemaal naar Noordwijkerhout! Wat dat betreft is het erg wennen voor mij. Als Terschellinger pupil hadden wij het een stuk makkelijker: of we moesten tegen een team uit West of we moesten tegen een team van OostTerschelling! Meer teams waren er niet. Ik verwachtte weinig van Youri omdat hij alles nog moest leren, dus ik stond onbevangen langs de kant met nog enkele vaders. Zijn positie in het veld werd linker spits vanwege zijn linksbenigheid, sowieso een voordeel in de voetbalwereld. En wat gebeurde er? Youri kreeg halverwege het veld de bal te pakken en rende er mee richting het doel van de tegenpartij, onderwijl doodschoppen en tackles ontwijkend en …… SCOORDE !!!!!!! Met twee vingers omhoog rende hij als het jochie in de pindakaasreclame over het veld, en ik liep nét zo langs de lijn. De vaders naast mij waren diep onder de indruk en feliciteerden mij met het behaalde succes. Ik gloeide helemaal en in mijn enthousiasme belde ik direct het thuisfront om ze op de hoogte te brengen. Maar het was nog niet over. In de tweede helft kreeg Youri weer de bal te pakken, wurmde zich door het kluitje van spelers heen, kwam weer voor de keeper te staan en….SCOORDE wéér!!! Ik hapte naar adem, zag sterretjes voor mijn ogen en zag in mijn gedachten al de contouren van de Arena opdoemen. Mijn én zijn dag konden niet meer stuk. Voor ons scheen de zon en tijdens de terugreis in de auto hebben we wel drie keer de wedstrijd met elkaar door gesproken, uiteraard met nadruk op de twee hoogtepunten van de wedstrijd. En elke keer dat ik het had over de twee doelpunten corrigeerde Youri mij dat het er dríe waren, want hij had óók de penalty verzilverd tijdens het gebruikelijke penalty schieten na de wedstrijd. Dat de tegenpartij (Youri noemde ze de ‘slechteriken’) maar liefst tien doelpunten gescoord hadden was niet van belang…..
Arjen Veldhuizen