Het witte gat (een blanco pagina) lag de hele avond al op de loer. Bij het indelen van de pagina’s kwamen we niet echt passend uit, zodat er weer eens ouderwets een pagina vol gekletst moet worden. De gehele redactie bestaat uit 5 vrouwen die daar normaliter toch geen moeite mee hebben. Waarover praten zij:
Over de barre tocht op de Weissensee die Marga afgelopen vrijdag heeft geschaatst. 200 kilometers die op het kleine meer naast de Weissensee geschaatst kon worden. Ze verbeterde haar persoonlijk record met 1 uur en 19 minuten, dat is nogal de moeite van het vermelden waard. Volgende week is ons een uitgebreid verslag toegezegd door de Weissenseegangers.
Ook wij hadden afgelopen week weer ouderwets winterweer met dikke pakken sneeuw. Tot ’s avonds laat gingen er sleetjes voorbij en werden er inderdaad flink op de ramen gegooid. Op de een of andere manier haalt de sneeuw oude jeugdgevoelens boven van knallen met die ballen. In onze straat waren twee gigantische sneeuwballen gemaakt die de weg blokkeerden en dat werd niet door iedereen in dank afgenomen. Sommigen reden met twee wielen lachend over de stoep, een ander ging uit frustratie op de vuist en schopte in het rond. Een jongen van 13 jaar in Rotterdam betaalde met zijn leven door het gooien van een sneeuwballen. Geweld is niet goed te praten, eindeloos pesten trouwens ook niet. Dus een beetje nemen en geven graag. Neem de mensen zoals ze zijn, zegt mijn moeder altijd.
Een wijze les, zoals blijkt uit een artikel in de krant waarin staat dat de mens niet verandert. Iemand promoveerde vandaag op dit onderwerp. Kijk, ik weet dat wel, maar neemt niet weg dat ik altijd blijft hopen dat dit wel het geval is. Ingesleten patronen laten zich niet wijzigen en dat kun je beter accepteren. Zo niet dan slaat dit om in ergernis en kun je beter de relatie verbreken. Mochten er soms kleine breukjes in je relatie zichtbaar zijn, gebruik dan de Dorpsketting van volgende week om je partner, vriend of vriendin wat lieve woorden in te fluisteren. Schrijf vertrouw je gedachte aan het papier of computer toe.
De zwijmelende stem van dé inspirerende bron op dit vlak, Jan van Veen, tijdens de candlelight show moeten we helaas missen, want die is van Sky radio verwijderd.
Het was voor mij altijd het sein van hoe ver zijn we en hoeveel moeten we nog moeten. Nu blijkt dat onze computers ieder een eigen tijd aangeven. Gelukkig hebben we de kerkklok vlakbij.
Laat wat van je horen, het mag ook een bedankje zijn en deze keer wordt uw bericht bij hoge uitzondering anoniem geplaatst, dus wat kan jou het schelen.
Heb lef, durf te leven! Petra