Sneeuw. Eindelijk weer eens een lekker dik pak van die witte zooi. Ik hou er wel van. En het was nog lekkere plaksneeuw ook! Als vader behoor je dan natuurlijk wel gebruik te maken van dit natuurproduct en zodoende liep ik zaterdagmiddag als een paard voor een koets een slee te trekken met daarop mijn jongste twee zonen. De oudste was er niet omdat hij aan het logeren was bij zijn Opa en Oma.
Voordat ik tien meter verder was heb ik diverse keren moeten stoppen omdat Sil steeds van de slee lazerde, tot grote hilariteit van zijn grote broer Sven. Op zich was het ook wel erg geestig, vooral toen hij vol met zijn gezicht in de sneeuw terechtkwam, maar het arme kind kreeg het daarom alleen maar kouder en als hij het op een janken zou zetten dan was de kortste weg naar huis de beste keus. En daar had ik absoluut geen zin in want ‘even’ met de jongens naar buiten is een aanslag op de verstandhoudingen binnen ons gezin en op je geduld. Want voordat je ze buiten hebt…….
”Jongens, naar boven en kleren aan doen, dan gaan we naar buiten!” Vijf minuten later: ”Jongens, naar boven en kleren aan doen, dan gaan we naar buiten!” Toen ik ze eindelijk boven had openbaarde zich het volgende probleem, namelijk wat ze aan moesten doen. Dat is namelijk moeders taak. Ik wil het wel maar mag het niet want ik doe het altijd fout, de combinaties kloppen nooit volgens mijn vrouw…
Dus moest ik eerst weer naar beneden om de expert er bij te halen. Tien minuten later was het kroost gewassen, waren de tandjes gepoetst min één want Sven is sinds vorige week aan het wisselen geslagen, en waren ze aangekleed. Maar dan volgt de toiletprocedure nog….Na vijf keer “Sven, ga plassen!” en vier keer het antwoord “Ik hoef niet te plassen!” kwamen we eindelijk bij de finishing touch: de laarzen, jassen, mutsen en handschoenen konden aan. Maar terwijl ik Sil zijn jas aan deed rook ik dat hij zijn luier weer gevuld had, dus moesten de kleren weer uit…..
Uiteindelijk stonden we dan toch in de sneeuw, en nadat ik Sil zijn muts voor de derde keer weer op zijn hoofd had gezet, hij heeft een hekel aan de muts, konden we eindelijk vertrekken, richting de brede dijk nabij de Kostverlorenweg, alwaar vele mensen in allerlei leeftijdscategorieën volop aan het genieten waren van de sneeuw. Tijdens de rit er naar toe belandden wij in diverse sneeuwbalgevechten (en niemand werd agressief!!) en zagen wij de eerste sneeuwpoppen verrijzen. Sil maakte nu voor de tweede keer in zijn jonge leventje deze sneeuwpret mee dus verbaasd bestudeerde hij het witte, koude spul en ervaarde een sneeuwbal in zijn gezicht als niet prettig. Maar even later zag ik hem met zijn inmiddels fel rood gekleurde konen driftig mee gooien en weer even later merkte ik dat hij de tactiek van het sneeuwballengevecht door had toen ik een hand vol sneeuw in mijn nek voelde terwijl ik even moest bukken om een sneeuwbal te maken…..
Het was alle eerder genoemde inspanningen dus meer dan waard.
Arjen Veldhuizen