Op de teevee hoorde ik iemand zeggen dat je weer terug mag slaan als je een klap voor je hoofd krijgt. Het schijnt zelfs dat alle politieke partijen het daar mee eens zijn. Ik heb deze mededeling doorgegeven aan mijn lieve zoontjes want die willen, en dan met name onze tweejarige zoon Sil, nog wel eens naar mij uithalen onder het mom van “Kijk mij eens lekker spelen!” Bijvoorbeeld als ik effe lig uit te buiken op de bank, dan is de kans groot dat ik een kraan of vrachtwagen in mijn gezicht krijg…De gedachte achter deze ‘boodschap’ is waarschijnlijk dat ik als de sodemieter van de bank af moet komen om met hem te gaan spelen. Mocht die tactiek niet lukken dan heeft hij nog de mogelijkheid om zijn nagels rond mijn (niet te missen) neus te parkeren, zodat ik de volgende dag de ontstane striemen moet uitleggen aan mijn collega’s dat mijn zoontje de dader was, dus niet mijn vrouw.
De moderne opvoedregels zijn of waren dat je je kinderen niet mag slaan. Maar als ik zie hoe eerder genoemde zoon op het knopje drukt van de cdbrander van mijn computer en er vervolgens met zijn volle gewicht (luiermaat 9 tot 18 kilo!) aan gaat hangen, dan kan ik je verzekeren dat mijn handen jeuken! Of als je een videobandje wilt afspelen en de band springt er vervolgens steeds weer uit omdat de een of andere twee jarige onverlaat er de dag ervoor allerlei stukken karton is had gepropt…Dan jeuken je handen niet meer, nee, dan voelen ze aan of er twintig koksmessen in gestoken worden…
Sil breekt alle records wat betreft de categorie “bloed onder je nagels vandaan halen”. Als ik zo eens al de muizenissen van de afgelopen jaren terug lees dan valt het op dat juist hij vaak de hoofdpersoon is geweest. Van de week wilde mijn vrouw de hond uitlaten en….De riem was weg! We zijn met zijn allen aan het zoeken geweest: in laatjes, in kastjes, in de vaatwasmachine, in de koelkast en in de prullenbak….maar vonden niets wat ook maar enigszins op een riem leek. Wél vonden we een hoop stress in de tent! Uiteindelijk vonden we de riem een paar uur later, in de cv kast lag hij onder een zak met plastic tasjes! Daarnaast heeft hij een hekel aan wasknijpers want elke knijper wordt in tweeën gebroken. De gedetineerden draaien inmiddels overuren!
Toch houden we van hem. Juist, als hij slaapt….Dan is het een schatje, vooral als hij zijn duimpje in zijn mond heeft en tevreden knorgeluidjes maakt. Maar dan is hij niet aan het dromen, nee, dan is hij nieuwe dingen aan het bedenken voor de volgende dag, van wat hij dan weer kan uithalen…..
Geloof me, we hebben het over een wolf in schaapskleren. En wéér moet ik denken aan mijn ouders, want zij lezen óók onze belevenissen. Het zweet breekt ze dan weer uit en in paniek sluiten ze alle deuren en luiken van hun huis….Want één ding komt dan weer naar boven, één herinnering aan een periode die ze steeds proberen te verdringen, één herinnering waar alleen over gefluisterd wordt in de familiekring: die herinnering kwam als hun derde kind op de wereld en heette…Arjen! Persoonlijk vond ik het wel meevallen maar eigenwijze mensen ontkennen altijd alles. Maar ik heb wel alle redenen gehad om mijn jongens van bovenstaande regel op de hoogte te brengen en geloof me, sinds die dag is het verdacht rustig in huis!
Arjen Veldhuizen
