Wij schrijven 4 december 2002. Om 04.00 uur haalt de taxi ons op voor onze reis naar Mexico. Van Amsterdam naar Madrid loopt alles prima, maar wanneer wij eenmaal tweeëneenhalf uur boven de oceaan hangen op weg naar Mexico, wordt er omgeroepen dat wij terug moeten vliegen in verband met een mechanische storing. Een dik uur wordt boven zee de kerosine geloosd, voordat wij weer na 5 uur terugkeren op het vliegveld van Madrid. Na een maaltijd en dik 8 uur later, vertrekken wij met een ander toestel om een hernieuwde poging te doen. Lekker ontspannen zit je op dat moment niet meer, maar à la¼.Mexicocity werd gehaald. Om half vier plaatselijke tijd in de ochtend arriveerden wij er. Wij hebben waar voor ons geld gekregen, de vlucht duurde 32,5 uur.
Wij zijn uitgenodigd de bruiloft van het zusje van Martijn z’n vriendin bij te wonen op 7 december. De tijd ervoor gebruiken wij om naar Taxco te gaan en naar het Antropologisch museum in MexicoCity. Wij pakten hier de draad op, waar wij hem de vorige keer hebben laten liggen. Dit museum is zo groot dat je er dagen in kunt dwalen en met een gids voor jezelf alleen, leer je een heleboel. Veel beelden van dwergen stonden er, korte armen en benen. Deze mensen waren bij de Azteken heel bijzonder en werden vereerd tot het moment van offering. Want dwergen waren bij uitstek geschikt om hun goden tevreden te stellen. Met zo’n 25*C is het heerlijk banjeren over het grote binnenplein waar schoolkinderen onderwezen worden in hun culture achtergrond.
De avonden gebruikt Martijn om Mexicaanse taxichauffeurs met hun kinderen engelse les te geven. Wij mogen mee en worden opgehaald in een taxi die ons vervolgens in een wijk afzet. Via een binnentuin komen wij het eenvoudige huisje van deze mensen binnen. De kamer inclusief keuken zal niet groter geweest zijn dan 11 vierkante meter en twee kleine bankjes met een heel klein tafeltje sieren de kamer. Eerst krijgen de kinderen les van hem, daarna de volwassenen. De mensen zijn vriendelijk en zenuwachtig dat Tijn zijn ouders meegekomen zijn. (overigens wel op hun verzoek). Mensen van zover weg ontvangen in je eigen huis blijft toch griezelig, zeker als je hen in het engels moet antwoorden. Zij vroegen ons hoever weg Holland lag en hoeveel uren wij er over hadden gedaan. Ook of wij verder dan Mexicocity waren geweest. In onze onschuld geven wij aan dat dit de vierde keer was dat wij in Mexico zijn en dat wij het zuiden van Mexico reeds hadden bezocht inclusief haar culturele sites. Krijgen wij als antwoord dat het verst wat zij gereisd hadden in Mexico, vijf uur was geweest. Van hun geboortedorp naar
Mexicostad om hier een toekomst op te bouwen. Zij mogen – wanneer zij de engelse taal niet beheersen – niet in het centrum van de stad rijden. Hier houden zich de toeristen op die meer uitgeven dan de gemiddelde Mexicaan. De engelse taal goed onder de knie krijgen is nu prioriteit nummer één. Na de lessen worden wij onder begeleiding weer teruggebracht. Om als blanke hier alleen over straat te lopen, is veel te riskant. Omgeven door een paar taxichauffeurs, nemen wij hartelijk afscheid.
De volgende dag gebruiken wij om een zilverstadje te bezoeken op 386 km. ten zuiden van Mexicocity. Toen de Spanjaarden Mexico binnenvielen werd dit stadje gesticht. 20% van al het zilver op de wereld komt uit deze streek. Voor een vrouw het Walhalla om er een dagje in rond te lopen. Verder heeft het een prachtige kerk uit de 16e eeuw staan, waar de Spanjaarden al hun kennen en kunnen in gestopt hebben. Daarna is de dag van de bruiloft er. De Mexicaanse werknemer krijgt maar op jaarbasis 6 verlofdagen waar hij mee begint. Daarna kan hij dat wel uitbouwen, maar zoveel als bij ons is hen onbekend. Dit is de reden dat bruiloften worden gevierd in de avond¼ en wel op zaterdagavond. De bruidegom was lopend gekomen en stond 4 minuten aan de andere kant van de weg voordat hij over kon steken. Het verkeer is een regelrechte ramp in deze stad. Om half 6 was verzocht aanwezig te zijn, zodat de dienst om zes uur kon beginnen. Wij als Nederlanders waren de eersten. Om tien voor zes was de bruidegom er en even daarvoor had de bruid te horen gekregen dat de limousine die haar zou ophalen nog wel anderhalf uur nodig had om de stad door te komen. Om zes uur komen de muzikanten en stemmen dan pas hun instrumenten en bij half zeven kwam de bruid, die opgehaald was door een van hun vrienden. Kortom, een chaos voor Nederlandse begrippen. De dienst was mooi en na de dienst worden de auto’s weer opgehaald. Het feest in een hotel, twee blokken verder kan beginnen. Weer een klein uurtje wachten totdat iedereen binnen was. Er werd goed gegeten en gedronken, zoals een Mexicaanse bruiloft betaamt en aan het einde van het feest komt de ober naar ons toe met het verzoek hem een vette tip te geven voor zijn werk aan de tafel. Wij kijken er raar van op, maar ook dit soort dingen schijnt een gebruikelijk ritueel te zijn in dit land. Om half drie rijden wij huiswaarts, met veel drank op en een ervaring rijker.
Volgende week het vervolg van dit reisverslag van
Leo Wijnhoven¼., U weet wel, die van de Zustersdijk