Eindelijk! Het vriest! Toen ik van-morgen de hond uit liet zag ik her en der bevroren plassen. En dat waren niet de plassen van de hond….Enthousiast kwam ik thuis en voordat ik mijn jas(sen) uit had riep ik mijn kinderen toe dat het vroor en dat we over een paar dagen het ijs op kunnen. Als antwoord kreeg ik van mijn oudste zoon hóe ze dan moesten schaatsen, want die behoren nog steeds niet tot hun persoonlijke standaard uitrusting… waarop mijn goede humeur direct omsloeg in chagrijnigheid omdat ik dan meteen weer weet hoe laat het is: geld uitgeven om schaatsen voor die apen te kopen. En dat net na Sinterklaas! Of het geld me op de rug groeit. Wat denken ze wel. Gestrest loop ik naar de teevee en kijk op teletekst naar het weer voor de komende week: blijft het vriezen of kan de winterjas weer uit? Helaas, dat wordt een retourtje schaatswinkel. Even kijken of er deze week wat over te werken valt. Maar eerlijk gezegd mag het van mij nu wel tot eind januari door-vriezen….Tegen die tijd hoop ik de jongens zover te hebben dat ze zich zelfstandig op het ijs kunnen redden, in ieder geval dat ze rechtop kunnen blijven staan…Nu hebben wij naast ons huis een brede sloot en zodra dat wakdicht is zouden we vanuit ons zijraam, onder het genot van een bakkie met wat warms er in, de heren kunnen aanmoedigen om vooral niet te vallen. Een tweede mogelijkheid is om vanuit dat zelfde raam ze vast te houden door middel van een touwtje…Volgens mij hebben we nog wel ergens een oude riem van de hond liggen. Heerlijk hoor, dit weer. Alleen de wind mag van mij wel wat minder. Gelukkig waaide het afgelopen zaterdag-middag niet in het zwembad en kreeg zoon Youri de gelegenheid om af te zwemmen voor diploma A.
Ja,ik weet het, nú pas? Maar hij heeft maar een half uurtje les in de week dus dan ben je wel effe bezig voor je zover bent om het fel begeerde stukje papier te halen. We hadden zijn hele familie opgetrommeld om hiervan getuige te zijn en mede daardoor was hij onwijs zenuwachtig. En ik had hem beloofd om naar de Mac te gaan…..Tijdens de eerste onderdelen was dat dan ook merkbaar want hij begon bijvoorbeeld de schoolslag te zwemmen toen hij moest water-trappelen en in plaats van halverwege het bad het water te verlaten dóór te zwemmen. Uiteindelijk ging een van de zwembadjuffen hem steeds van tevoren even overhoren of hij de opdracht wel begrepen had, en daarna ging het uit de kunst. De hele groep was geslaagd en vanaf de tribune klonk er een dankbaar applaus, ten eerste natuurlijk omdat ze eindelijk hun diploma hadden en ten tweede omdat een uur zitten in een zéér warm zwembad toch een beetje teveel van het goede is, vooral omdat iedereen zo warm gekleed was als nodig is voor het rijden van zeg maar een Elfstedentocht-je….Toen Youri trots met zijn diploma de kleedkamer uit kwam kreeg hij van ons een bloemetje. Als een echte sportheld hield hij dit bloemetje omhoog en nam dankbaar de felicitaties in ontvangst. Als een echte vader volgde ik deze taferelen op de voet door met de videocamera alles vast te leggen, en vroeg ik hem de ultieme sportvraag: ‘Wat ging er door je heen?’ Geen antwoord. Tóch een antwoord!
‘En nu gaan we naar de Mac Donalds!’
Arjen Veldhuizen