De eerste week school zit er weer op. De jongens waren bekaf aan het einde van de week, maar wat wil je ook met al die indrukken die ze voor hun kiezen kregen: een nieuwe school, nieuwe Juffen en nieuwe klasgenoten. Na de klaagzangen van vlak vóór en tijdens de vakantie was het voor mijn oudste zoon de week van de waarheid: Hij zou wel even gelijk krijgen dat de nieuwe school ‘saai en stom’ was! Hij zette zijn argumenten kracht bij door de vrijdag voor de eerste schooldag zijn knie zó te belasten met spelen dat hij niet meer kon lopen, waarna hij zaterdag en zondag, al hinkend door de huiskamer, ons al mededeelde dat naar school gaan er ‘helaas’ niet in zat….Wij dachten direct aan simulatie oftewel Aanstelleritis, maar na twee deskundige onderzoeken bleek er écht iets aan de hand te zijn met zijn knie en moesten wij, zijn ouders, ons even diep schamen dat we zo slecht over hem dachten. Als tegenprestatie hebben we hem zover gekregen dat hij op de eerste schooldag wél even meeging naar school om het aan zijn nieuwe Juf uit te leggen maar daarna kreeg hij thuis een ‘gezellige’ ziektedag, inclusief het extra ‘omdat je zo zielig bent’ snoepje en een glaasje echte cola. Ja, ja, wij zijn de beroerdste niet…Naast de gedachte dat het om Aanstelleritis zou kunnen gaan, was mijn gedachte dat hij zijn vader gewoon aan het imiteren was want die loopt vanwege zijn rugklachten ook zo nu en dan te hinkepoten, met zo nu en dan een flinke kreun om de familie duidelijk te maken dat Vader wel errug zielig is. Maar niets was minder waar en ik heb hem openlijk mijn excuses aangeboden, op mijn knieën waarna ik direct weer een pijnscheut te verwerken kreeg…
Maar achteraf viel alles dus reuze mee. Hij is de maandag thuis gebleven en vanaf dinsdag weer volop aan de bak gegaan, alleen hoefde hij niet mee te doen met gym en bleef hij in de pauze op de rand van een stoep zitten zodat hij lekker kon kijken naar zijn spelende, kersverse klasgenootjes.
Woensdagmiddag had hij al een vriendje, alleen de naam was hem ontschoten…Donderdagmiddag had hij al twee vriendjes alleen de namen waren hem ontschoten…
Maar wij zijn allang blij. Want wij hebben gelukkig nog geen kinderen die zich in de categorie ‘Brugpie-pers’ bevinden. Ik ken toevallig twee gasten die Groep 8 hebben verlaten en die hebben het zwaar, vooral als je kijkt naar de kilo’s boeken die ze mee moeten zeulen. En daarbij komt dan nog het ‘gevecht’ met de ‘ouderen’. Eén brugpieper wist mij te vertellen dat hij al ‘gesandwiched’ was en dat hij steeds omver gegooid wordt wanneer hij in zijn kastje moet zijn die nogal laag bij de grond staat in de gang…
Dit soort taferelen blijven onze jongens nog even bespaard! Arjen Veldhuizen
