Een 2e, maar een veel intiemere première van “Vet Hard”
Mijn lieve kunstmoeder Marga vond het nodig om het succes van mijn eerste echte bioscoopfilm te delen met familie, vrienden en Stompwijkers. Op de “echte” première van Vet Hard die 31 januari plaats vond, waren er slechts een paar kaarten beschikbaar. Ik had graag mijn hele familie willen uitnodigen, maar dat was dus onmogelijk.
Natuurlijk vond ik het een leuk idee van Marga en zei dat ze maar moest kijken wat ze kon regelen. Eigenlijk was ik een klein beetje terughoudend omdat ik al zoveel aandacht achter de rug had. Maar soms heb ik een schop onder m’n hol nodig en dat weten mijn ouders maar al te goed. Marga vertelde me dat ik rond 21.00 op mijn oude huisadres in de van Santhorststraat moest wachten, want Rolf (mijn cameraman) en ik werden opgehaald. Met een nuchter, maar goed gevoel deed ik wat mijn moeder me had opgedragen. Een half uur later zat ik in een oude eend (een auto, die ook in Vet Hard schittert).
Aangekomen bij de bioscoop in Zoetermeer schrok ik van de opkomst, bijna vierhonderd man stonden op mij te wachten. Wat een super gevoel, alsof ik Stompwijk nooit heb verlaten. Allemaal bekkende en vertrouwde gezichten. Producenten San Fu Maltha en Jos v.d. Linden waren overgekomen uit Amster dam, zij zaten dus in het complot. Twee zalen waren bomvol en de reacties waren te gek! De bioscoop Utopolis in Zoetermeer had qua organisatie flink uitgepakt en ik werd als een heuse “ster” behandeld (erg leuk voor een avondje).
Het gaf me een goed gevoel om deze film met jullie te delen. Stompwijk is een bijzonder dorp waar mijn roots altijd zullen blijven. Ongelofelijk dat jullie met zo velen zijn opkomen dagen. Maar het was mijn Marga die het initiatief nam. Ik ben zo trots op haar! Wat heb ik een geluk dat juist zij (in 1986) de rol als mijn moeder heeft overgenomen. Zij is zo trots op me, dat doet geen enkele “echte” moeder haar na! Marga, ik hou van je… en dat mag iedereen weten!
Liefs, Tim

‘Een mooie begrafenis of crematie helpt bij het verwerken.’
Kees en Wilma Onderwater

Mederedactielid Marga lanceerde het idee een interview te maken met Kees Onderwater, verzorging begrafenissen en crematies. Zijn naam staat iedere week op pagina 2 van de Dorpsketting, maar, vraagt Marga zich af, wat doet hij eigenlijk als er geen uitvaarten zijn?

‘Ontspannen‘ zegt Kees. ‘Als de administratie gedaan is tenminste. Of ik lees de vakbladen. Ik wil graag op de hoogte blijven van de laatste trends.’ Trends? ‘Ja, er zijn duidelijke ontwikkelingen in het vak. Je merkt dat er minder een taboe rust op de dood. Mensen zijn vrijer en mondiger dan vroeger. Het is niet meer vanzelfsprekend dat nabestaanden een gewone houten kist bestellen. De keuze is groot tegenwoordig, je hebt zelfs Jan des Bouvrie kisten! Er is ook een nieuw systeem van opbaren ontwikkeld. Daarbij ligt de overledene in doeken gewikkeld op een opbaarplank en kan zo worden gecremeerd of begraven.’

Een familietraditie
Kees heeft het uitvaartbedrijf van zijn vader overgenomen. Daarmee ging hij voort in de familietraditie. ‘Mijn opa was koster op Zoeterwoude dus altijd bezig in en om de kerk. Vroeger werden de overledenen meestal thuis opgebaard en mijn opa maakte dan in overleg met de timmerman de kist. Zo is het beroep eigenlijk ontstaan. Ik heb een opleiding tot uitvaartondernemer gevolgd maar via mijn vader heb ik echt alle facetten van het vak geleerd.’
Kees is getrouwd met Wilma en ze trekken voor het bedrijf samen op. Wilma was vroeger verpleegkundige en met name met de sociale aspecten van dat vak kan ze in de uitvaartbranche goed uit de voeten.

Wensen
Zodra ze gebeld worden, gaan ze op pad. Kees: ‘Het eerste gesprek dat je met de nabestaanden hebt, is een oriënterend gesprek. Hoe willen zij de begrafenis het liefst geregeld hebben. Het is in mijn vak belangrijk dat je goed kunt luisteren. Vergeet niet, de achterblijvers zijn vaak min of meer in shock. Toch is het belangrijk dat ze de juiste beslissingen nemen want een mooie begrafenis of crematie helpt bij het verwerken van het verdriet en is een eerste stap in het rouwproces. Je moet in dat eerste gesprek met de achterblijvers in lijn met hun wensen alle mogelijkheden aanreiken die daaraan zo goed mogelijk tegemoet komen.’
Wilma: ‘We vragen altijd toestemming om de overledene te mogen zien. We zullen nooit zomaar handelen. Ik vraag ook altijd of we de overledene mogen aanraken.’ Dan volgt de laatste verzorging. Volgens Wilma willen dochters doorgaans helpen bij het wassen en aankleden van de overledene. Kees neemt de familie, als ze dat willen, de zorgen uit handen omtrent verzekeringen en aanverwante zaken.

Medeleven
Kees: ‘Overledenen blijven vier tot vijf dagen boven aarde; dit is wettelijk zo bepaald. Wil je dat de begrafenis of crematie buiten deze termijn valt dan moet er uitstel worden aangevraagd.
Vroeger bepaalde de pastoor of de dominee veelal hoe de uitvaartdienst moest worden vormgegeven; welke gebeden er werden gezegd en welke liederen er werden gezongen. Er werd weinig inbreng van de familie geduld. Tegenwoordig is dat anders, nu beslissen de achterblijvers dat voor het grootste gedeelte zelf. De mensen zijn vrijer, mondiger. Vooral in de stad merk je dat. Verder zijn stadsbewoners eerder geneigd tot shoppen. Als er iemand in terminale toestand verkeerd, bellen ze drie, vier begrafenisondernemers en bepalen dan met wie ze in zee gaan. De prijs is een belangrijke factor. Bij dorpsbewoners zoals in Stompwijk en Zoeterwoude merk je dat er toch meer warmte is. Het medeleven van omstanders is daar ook groter, lijkt het wel.’

Een netwerk
Als uitvaartondernemer heb je een uitgebreid netwerk van mensen en bedrijven waar je mee samenwerkt: de huisarts, de rouwvervoerder, de kistenfabriek, de dragers, de pastoor of de dominee, het humanistisch verbond, de koster, de bloemist, de drukkerij, in voorkomende gevallen de politie, de catering, hulpverleners en verzekeringsmaatschappijen. Het is aan Kees en Wilma om het hele proces rond een uitvaart goed te organiseren en te begeleiden.
Na de begrafenis of crematie gaat Kees altijd nog een keertje bij de nabestaanden op bezoek. Om de rekening te overhandigen jawel, maar ook om te horen of alles naar hun wens is verlopen en om gewoon een praatje te maken. Als hij merkt dat iemand enorm in de knoop zit, wijst hij de weg in het land van de hulpverleners. Verder stelt hij op aanwijzing van de nabestaanden de tekst voor de dankbetuigingen op en bemiddelt eventueel tussen de familie en steenhouwerijen voor een gedenkteken.

Het nette pak
Al is het midden in de nacht of lopen ze nét bij het tuincentrum, zodra de telefoon gaat, staat alles in het teken van de medemens. Dan steken Kees en Wilma zich in het nette pak en gaan op pad, maakt niet uit hoe laat het is. Kees: ‘In ons vak moet je je strikt aan de etiquette houden en we hebben onszelf een zwijgplicht opgelegd. Je komt bij allerlei mensen over de vloer en ik heb in de loop der jaren aardig leren inschatten hoe de situatie er in een bepaalde familie voorstaat. Ik merk altijd heel snel of de stemming binnen een familie harmonieus is of dat er onenigheden spelen. Dat komt in de beste families voor, niet waar? Als er wrijvingen zijn, fungeer ik dikwijls als katalysator en probeer ik de verschillende standpunten zo goed mogelijk naar elkaar te buigen. Sommige mensen zijn zo van slag dat ze zich op ons afreageren, dat komt een enkele keer voor. Ook met die mensen moet je voorzichtig omspringen; je weet dat het niet persoonlijk bedoeld is.’
Sommige sterfgevallen zijn ook voor Kees en Wilma aangrijpend. Wilma zegt: ‘Kinderen zijn het ergste. Ook sterfgevallen in jonge gezinnen waar vader of moeder wegvalt zijn heel triest.’ ‘Alle onverwachte sterfgevallen zijn schokkend voor de nabestaanden’ vervolgt Kees. ‘Zij blijven vaak achter met een intens verdriet, vooral ook omdat ze geen afscheid hebben kunnen nemen.’

Veeleisend
Uitvaartondernemer zijn is een veeleisend beroep. Je moet over een goed inschattingsvermogen beschikken en sociaal vaardig zijn. Je moet goed kunnen luisteren. Maar ook op een ander vlak eist het veel. Kees en Wilma hebben drie kinderen maar een ongestoord Sinterklaasfeest is niet te plannen, net zo min als Kerst en Oud en Nieuw. Het kan allemaal abrupt onderbroken worden. Menig verjaardag van de kinderen eindigt onafgemaakt. Het echtpaar is 24 uur per dag zeven dagen per week bereikbaar. Zomaar een dagje uit zit er niet in. Vorig jaar zijn ze voor het eerst in vijf jaar een week op vakantie geweest. Maar sinds kort heeft Kees een assistente dus nu kunnen ze af en toe eens op familiebezoek en voor van de zomer is er al ergens een huisje geboekt.

Een taak
Maar je hoort ze niet klagen, Kees en Wilma. Bij hun is affiniteit met het werk geen holle frase, dat wordt me al snel duidelijk. Ze praten met zoveel warmte over hun werk dat ik de menselijke aanpak onverkort aan ze toedicht. Ze zijn zich er sterk van bewust hoe kostbaar het leven is en ik geloof ze van harte als ze zeggen dat ze in korte tijd een band opbouwen met hun klanten. Je merkt aan alles dat ze wéten wat het betekent om een groot verlies te lijden: toen ze elkaar leerde kennen, waren ze zelf weduwe en weduwnaar. Dat heeft ze de bagage geleverd op basis waarvan ze zich oprecht weten open te stellen voor andermans verdriet.
Volgens Kees en Wilma heeft ieder mens een taak op aarde. Welnu, bij hun is die taak goed terecht gekomen.

Thea Ambagtsheer

In memoriam Martien van Leeuwen

De Toerclub Stompwijk heeft in Martien, voor zijn vrienden en bekenden bekend onder de naam Tinus, een sportvriend verloren. Vele jaren van maart t/m september was Tinus iedere zondagmorgen present om de 80 100 kilometer op de fiets af te leggen. Het moest wel goed weer zijn, “want” zei Tinus, “ik ben een mooi weer fietser”. Met een gezonde dosis humor was het plezierig om met Tinus mee te fietsen. Persoonlijk herinner ik me Tinus als de sportman die, als iemand het laatste wiel niet meer kon houden, zich liet afzakken en door hem uit de wind te houden hem weer bij de groep bracht. Dat typeerde de sportman. Vele jaren heeft hij de clubleiding ook geholpen de routes uit te zetten voor de “Elfdorpentocht”. Wij zullen hem missen.
Wij wensen Wil, de kinderen en verdere familie veel sterkte bij dit grote verlies.
Toerclub Stompwijk, N. van Vliet

Allerliefste Aad de Groot,

Hartstikke bedankt voor het redden van onze sleutels uit die vreselijke bak!

Groetjes Marjolijn en Marije (je beste werknemers!)

4 zingende jubilarissen

Afgelopen zondag werden vier leden van het parochiekoor namelijk Thea Bennis, Bep van der Burg, Riet Lelieveld en Leny van Ruyven extra in het zonnetje gezet. Een mooie gelegenheid om eens met elkaar rond de tafel te gaan zitten. We doen dat precies tussen de oefenruimte van het koor en de kamer van de redactie in namelijk de keuken van de pastorie. We verwennen ons met een vers bakkie koffie en al gauw komen de verhalen los.

Bij elkaar hebben ze ruim 100 jaar zangervaring, want alle jubilarissen zijn ruim 25 jaar lid van het koor. Riet Lelieveld begint haar zangcarrière in de tijd van pastoor Sistermans. Die dateert nog uit de jaren 40, want was hij niet die man met die donderpreken en die vette paling kreeg?
Toen Riet Lelieveld voor een bedrijf de boekhouding ging verzorgen, is zij een poos van het koor af geweest om hier jaren later weer terug te keren. Het oefenen vond in die begintijd plaats in de serre achter de pastorie. ‘Dat was ’s avonds zelfs nog een beetje eng zo langs het kerkhof’, weet Riet zich te herinneren.

Vroeger
Het lidmaatschap was een dubbeltje en werd zorgvuldig bijgehouden in het contributieboek van Mien Waayer. Het boek is nu in bezit van Leny van Ruyven
die 15 jaar bestuurslid is. Het dameskoor bestaat, denk ik slechts een halve eeuw, terwijl het herenkoor vanaf de oprichting van de kerk al dienst doet, dus al ruim een eeuw. De kerk heeft altijd al wat moeite gehad met de rol van een vrouw in de kerk. In 1989 is het parochiekoor opgericht en dit is de samenvoeging van het heren en dameskoor mede door toedoen van Willem van Borgonje. Het dameskoor bleef onder begeleiding van Diny Berbee de rouw en trouwdiensten doen, maar nu doen de mannen hier ook aan mee. En het koor is nu helemaal in hun nopjes met de ondersteuning vanuit het eigentijdse koor. Geweldig! Zij zijn er ook groots mee dat het koor uitgebreid is met vijf nieuwe leden, waarvan er toch een aantal zegt; ‘Dat had ik veel eerder moeten doen’.
Diverse dirigenten, pastoors en organisten passeren de revue, namen zoals Gerrit Janson, meester Kappedijk, Ben Hillen, Theo Pollemans en Willem van Borgonje die heel kritisch was en zijn gezegde was: ‘Als je ’t niet zint, dan stap je maar op’. De makkelijke pastoor Paap die altijd zei ’t Hoeft niet mooi te zijn, als je maar opschiet’. En pastoor Ammerlaan was ook zo kritisch en eigengereid. Het valt niet mee om ze alsnog een plaats in de tijd te geven.

Nu
Nu staat het koor onder begeleiding van Bert van Es met zijn vrouw Ria achter het orgel of zijn zus Truus. Ze werken lekker door, er is een ontspannen sfeer en ze leren veel. Het is eigenlijk een heel gezellige club. Er is tijd voor een kop koffie dat door onder andere door Thea ruim 12 jaar wekelijks gezet is. Koekje erbij, lekker gezellig. Er is altijd wel een aanleiding te vinden om te trakteren, zoals roze koeken bij de geboorte van een kleinkind.
Thea heeft sinds begin dit jaar het lidmaatschap van het koor opgezegd, het werd haar teveel om op dinsdag na de soos, ’s avonds nog te gaan oefenen en dan moet je keuzes maken. Maar ze mist het wel.

Biechten
We dwalen even bij koffie mét een koekje af, want het is ten slotte vastentijd. Weet je nog van de vastentrommeltjes, de hele week sparen en zondag mocht je één snoepje. En dan dat biechten…. Riet Lelieveld weet zich te herinneren dat ze vroeger op vrijdag geen vlees mochten eten. En juist op een vrijdag had ze zo’n irritant velletje aan haar lip, ze heeft net zo lang zitten frunniken totdat er af was en ….. ze had het opgegeten! Jullie mogen er om lachen, zegt ze erbij, maar ik heb deze zonde gebiecht. Ze had hiervoor altijd haar vaste rijtje en toen ze een keer onduidelijk sprak en de pastoor om verduidelijking vroeg was zij het hele rijtje vergeten!

Interne verhuizing
In de beginjaren werd er altijd boven op het koor gezongen, dat was makkelijk, je hoefde er niet opgetut uit te zien, je kan zelfs met krulspelden in heel goed zingen. Onder de preek werd snel een boodschapje gedaan bij Wim Suyten of Henk van Santen. Ze verhuisden van boven naar beneden en namen hun plaats in, in de zijbeuken. Er is zwarte met witte kleding aangeschaft en het ziet er goed verzorgd uit. Nog weer later vonden zij hun plek op het altaar, waardoor ze nog meer betrokken zijn bij het geheel.

Hoogtepunten
Het koor zingt maandelijks in ieder geval een keer in de eigen kerk. Zij zijn tot nu toe twee keer uitgenodigd om in de kathedraal van Den Bosch te zingen en dat is een hele eer. Bussenvol mensen komen hier op af, de akoestiek is geweldig. Er is dan een soort bedevaart ter ere van Maria, het heiligste van het heiligste wordt dan uitgestald en geëerd. Vooraf het eigen Marialied van Den Bosch is prachtig. ’s Morgens een eucharistieviering en ’s middags lof, waar dan vooral Marialiedjes gezongen worden.
Niet te vergeten het ziekentridium in Zoeterwoude, in de Gouden Leeuw in Voorschoten of in de Doortochtkerk in Zoetermeer. Dat zorgt voor de nodige variatie.
En wat te denken van de jaarlijkse uitjes of avonden bij de Blesruiters met eigen optredens van de leden ter gelegenheid van hun patroonheilige Cecilia. Een keer had iemand Riet Lelieveld voor een sketch opgegeven, terwijl ze zelfs van niets wist en zij een smakelijk gedicht naar voren heeft gebracht over gebittenbakjes op de nachtkastjes. U houdt dit nog van haar tegoed.
Of het barbecuen of die musical in het dorpshuis ter gelegenheid van het 40 jarig priesterfeest en tevens afscheidfeest van pastoor de Jong, waar Kees Luiten de rol van pastoor speelde. De avond van de vrijwilligers van de kerk waar ze zo verschrikkelijk gelachen hebben met het simpele liedje ‘Hier zijn we dan’ pakweg 10 x herhalen en dan ‘hier gaan we weer’ idem dito.

Hoe zijn ze zo gekomen
Bep van der Burg is gevraagd door Diny Berbee, ze heeft er geen dag spijt van gehad, het is er zo gezellig, ze kikkert er helemaal van op. Het is gewoon pure ontspanning.
Ook Leny van Ruyven is gevraagd door Diny. Reacties uit haar omgeving waren ‘Word jij lid van dat ouwe vrouwenkoor?’ Toen de kinderen nog thuis waren deden ze, als ze na het oefenen op dinsdagavond thuis kwam alle deuren van hun kamertjes dicht, omdat de liedjes zo blijven hangen en zij dan nog even kon nagalmen. Zelfs middenin de nacht is ze wel eens wakker geworden met het sanctus in haar hoofd. Het zal u niet verbazen dat ook Thea door Diny is benaderd op het schoolplein en niet een van hen heeft hier ooit spijt van gehad.

Jubileummis
Afgelopen zondag is de jubileummis gehouden en werden zij in het zonnetje gezet met bloemen van het koor en kerkbestuur, een mooie speldje en een pauselijke onderscheiding in de vorm van een medaille aan een lintje, een oorkonde, een grote kaars met hun naam en datum erop van het koor, woorden van dank en na afloop een gezellig samenzijn bij Kees Luiten met koffie, gebak en een aangeklede borrel.

Korte reactie van de jubilarissen.
Riet Lelieveld: ‘Hartstikke leuke en fijne dag, een dag om dankbaar voor te zijn, alles was erg mooi. Ze wil dan ook het kerkbestuur en iedereen bedanken.
Bep van der Burg : ‘Erg leuke dag, gezellig, goed verzorgd. Er was even wat consternatie onder de communie toen iemand niet goed werd en de ziekenwagen kwam, maar mevrouw ging weer lopend naar huis, dus alles is goed gegaan.
Thea Bennis: “Hartstikke leuk, ontzettend mooie mis, ze heeft er geen woorden voor en zit nog volop na te genieten. Ze hadden er echt veel werk van gemaakt, het gedicht van Nel Verburg was geweldig met voor ieder een speciaal couplet over de duizenden kopjes koffie die Thea gezet had. Een dag om nooit te vergeten.’
Leny van Ruyven: ‘’t Was ontzettend leuk, we zijn verschrikkelijk verwend met bloemen en presentjes, de pastoor had leuke woorden, een geweldig gedicht van Nel Verburg met voor elke jubilaris een passend couplet. De uitspraak dat Leny nog makkelijk 25 jaar kan doorgaan, de bijeenkomst met koffie en borrel in Kees zijn ‘balzaal’ zou de pastoor zeggen. Er zijn natuurlijk niet meer zoveel trouwtjes of jubilea te vieren, maar zolang zij zich verdienstelijk kan maken doet ze dat graag, zeker ook bij rouwdiensten. Eerst had ze iets van “Moet dat nou allemaal, het hoeft voor mij allemaal niet zo, maar het is een geweldige dag geweest.’
Petra

Telefonische bereikbaarheid:
Pastorie Dr. van Noortstraat 88
2266 HA Stompwijk tel. 071 5801604
Pastoor B. van der Plas tel. 071 5801215
Koster A. Hilgersom tel. 071 5801563
Openingstijden parochiesecretariaat
Maandag, woensdag en vrijdag van 10.00 12.00 uur

Verzorging begrafenissen en crematies
De heer C. G . J. Onderwater, tel. 079 3422906
e mail: info@cuo zm.nl

PAROCHIEBERICHTEN STOMPWIJK

Overleden : Martinus Adrianus Cornelia v Leeuwen, in de leeftijd van 57 jaar

Gebedsintenties
Woensdag 23 februari 9.00 uur: overleden armen en weldoeners van de parochie,Paul van Bohemen jaargetijde, Martien van Leeuwen, Leo v.d. Bosch
Zaterdag 26 februari 19.00 uur: overleden armen en weldoeners van de parochie, Kees de Jong, overleden ouders van Boheemen v.d. Krogt, Annie Baak Groeneweg, Jaap Olsthoorn, Riet Hilgersom van Leeuwen, Wilhelmina Waaijer Kasbergen, Cisca v.d. Helm Mensen, Wilma v.d. Horst de Koning, Jeanne de Groot Pannebakker, Joop van Geijlswijk Jr, Martien van Leeuwen
Zondag 27 februari 11.00 uur: overleden armen en weldoeners van de parochie, Kees van Dijk, Kees Verhagen, Elisabeth Maria Lelieveld jaargetijde, Magda van Santen van Paassen, Cors Oudshoorn, Ronnie de Winter, Louis Luiten, Petronella Waayer Caspers, Wil Disseldorp, overleden ouders van der Salm Stijnman, Petronella van Rijn Hoogeveen, Theodorus Lexmond, Joop Olijhoek, John Knebel, Wim v.d. Helm, Gerard van Steekelenburg, Corrie Verhagen, Ans Luiten, Kees van Santen, Joop van Geijlswijk Jr, Martien van Leeuwen, overleden broer en zus

KERKDIENSTEN ZOETERWOUDE

Beste parochianen / dorpsgenoten
Zaterdag 26 februari om 19.00 uur zingt het E.M.S. koor. Onze voorganger voor deze woord en communieviering is mevr. M. Turk. Het thema is “Water, onmisbaar op ons levenspad”. Komt u weer om samen te bidden, te luisteren en lekker te meezingen? Tot zaterdagavond.
Met vriendelijke groeten
E.M.S. koor

Vastentijd is voor ons een stapje terug en voor een ander een sprong vooruit.

De vastentijd biedt ons een unieke kans hierop in te gaan en onze medemens in Tanzania te steunen. Laat begrippen als naastenliefde gerechtigheid en solidariteit geen oude woorden zijn, maar zorg dat ze in deze vastentijd tot leven te komen.
Daarom vragen zij ons, als partner in het meer welvarende deel van de wereld, de Maasai te helpen met het opbouwen van de eerste levensbehoeften. Daarom houden wij op woensdag 2 maart weer een vastenmaaltijd, waar we soep eten en ons bezinnen op deze vastentijd en er met elkaar over discussiëren en onze gave geven. Deze avonden beginnen om zes uur ‘s middags en wordt gehouden bij Kees Luiten achter Schreuder kantoor machines. Wilt u zo vriendelijk zijn om soepkom ,bestek en drinkbeker mee te brengen. Graag even opgeven op telefoon nummers 071 5802059 of 071 5804342. Graag tot ziens
M.O.V. groep stompwijk

Elke oorlog, ook die welke gewonnen wordt, is een ramp voor een land
Von Moltke

Waarom al dat vechten,
waarom al die pijn?
Je wilde hier niet weg,
je wilde bij ons zijn.
De strijd was oneerlijk
en geheel niet terecht.
Je wilde graag nog verder,
maar verloor dit gevecht.

Zoals hij was zo is hij gegaan, vriendelijk en zonder ophef.
Hij was beschikbaar, voor wie op hem rekende, bekwaam voor wie hij werkte, beminnelijk voor zijn omgeving. Een man om van te houden.
Veel te vroeg hebben wij afscheid moeten nemen van mijn lieve man, onze vader, schoonvader en mijn bijna opa

Martinus Adrianus Cornelia van Leeuwen

in de leeftijd van 57 jaar.

Wil
Ingrid en Rob
Marvin en Christa
en verdere familie
Rotterdam, 14 februari 2005

Van Santhorststraat 37
2266 HP Stompwijk

De Avondwake zal worden gehouden, donderdag 17 februari om 19.00 uur in de H. Laurentiuskerk, Dr. van Noortstraat 88 te Stompwijk, aansluitend is er gelegenheid tot condoleren.

De Eucharistieviering zal vrijdag 18 februari om 10.00 uur plaatshebben in bovengenoemde kerk, waarna wij hem naar zijn laatste rustplaats zullen begeleiden op de begraafplaats achter de kerk.

Na de begrafenis is er gelegenheid tot condoleren in Het Blesse Paard, Dr. van Noortstraat 154 te Stompwijk.