Dinsdag 13 december jl. vertrok vanuit in alle vroegte een bus met jeugdige schaatsers naar ijshal Thialf in Heerenveen. Voor het derde achtereenvolgende jaar was Thialf het decor voor het districtskampioenschap. De 5 Stompwijkse deelnemers kwamen allen tot goede prestaties. Het meest succesvol was Donny van Marwijk. Hij pakte de titel in de categorie jongens junioren C. Hoewel hij niet toekwam aan de tijden die hij een week eerder scoorde, was het toch ruim voldoende voor de eerste plaats. De 500 meter legde hij af in 40.86 en op de 1500 meter kwam hij tot 2.09.49. In dezelfde categorie behaalde Thom van Beek een 7de plek. Op de 500 meter dook hij voor het eerst onder de 44 seconden: 43.97. Op de 1500 meter bleef hij met 2.14.39 net boven zijn beste tijd steken. Eline Bennis viel bij de meisjes junioren C net naast het podium, maar verbeterde zich zowel op de 500 meter als de 1500 meter. De 500 meter legde ze voor het eerst af binnen de 45 seconden (44.99) en op de 1500 meter was haar eindtijd van 2.23.41 ruim 1 seconden sneller dan haar oude p.r.Anne van Veen werd bij de meisjes junioren B 7de met 2 persoonlijke records: 50.22 en 2.39.22. Deze laatste tijd betekende een verbetering van haar oude record met ruim 5 seconden. Femke Hilgersom nam niet deel aan het officiële districtskampioenschap, maar probeerde via haar eerste 3000 meter van het seizoen plaatsing af te dwingen voor de regioselectie voor het NK junioren. In deze opzet slaagde ze glansrijk. Haar eindtijd van 4.34.79 was 14 seconden sneller dan haar toptijd en ruim voldoende voor plaatsing. Op de 500 meter scoorde ze een eindtijd van 42.76.

Thais eten
Het was een avond om van te genieten afgelopen dinsdag. Bij binnenkomst kregen wij allemaal een lekker glaasje kirsch royaal aangeboden door Manus. Toen iedereen goed en wel op zijn plaats zat , heeft Coby ons weer een prachtig gedicht voor gelezen en daarmee ook de avond geopend. Angely had voor ons een schitterend lopend buffet gemaakt van allerlei heerlijke gerechten, zoals rijstgerechten, miegerechten, vleesgerechten, mini loempia`s en saté, echt genieten dus. Als toetje kregen wij allemaal nog een heerlijk stuk ijs. Later onder het genot van koffie en thee werd er een kerst verhaal voorgelezen en gespeeld door Alie en Coby. Dit verhaal ging over een soepsteen, waarna iedereen na afloop ook een steen met kerstwens mee naar huis kreeg, dit was erg grappig. Vrouw actief, bedankt voor de leuke avond. Simone Roeling

Het kleine klokje door Mies Bouhuys
Als je de werkplaats van de glasblazer binnenkwam, moest je je ogen even sluiten, zo veel zilver blonk je tegemoet: grote zilveren ballen, blinkend als de maan in een vorstnacht, kerstklokken, die een kamer vol kaarsen zouden weerspiegelen, zilveren vogeltjes, die rechtstreeks uit de hemel leken te zijn gevlogen en meterslange zacht rinkelende slingers. Wekenlang had de glasblazer eraan gewerkt, maar nu was het tijd om al dat moois de wereld in te sturen, waar duizenden kerstbomen wachtten om versierd te worden en waar mensen en kinderen al uitkeken naar dat feest vol lichtjes en zilver. Nog één klein druppeltje vloeibaar glas hing er aan de blaaspijp van de glasblazer en met een glimlach blies hij daar een héél klein klokje van, kleiner dan je voor mogelijk zou houden. Toen stond hij op. Zijn ogen gingen over de tafels, waar al zijn werk soort bij soort in dozen lag: ballen bij ballen, klokken bij klokken, vogels bij vogels en zilveren slingers bij zilveren slingers.
“Het is zo’n klein klokje,l zei de glasblazer, “dat ik het maar ergens bij in zal pakken, want een doosje bestaat er niet voor zo n klein dingetje.” Hij legde het kleine klokje tussen de reusachtige kerstklokken en begon samen met zijn vrouw de deksels op de dozen te doen. ”Schande!” rinkelden de grote kerstklokken, zo gauw ze alleen waren met het kleine klokje, “hoe kan hij zó iets doen? Heb je het gezien? Toen hij het tevoorschijn toverde uit zijn blauwe vlammen, moest hij er zelf om lachen, zó klein is het. Zijn klepeltje is maar een glazen kraaltje en als het klingelt, mag er geen enkel ander geluid zijn, anders zou je het niet eens horen! En zo’n klokje durft hij samen met ons op reis te sturen. Nou, we zullen gauw zien dat we het kwijt raken, hoor!” Verder zeiden ze op reis niet veel, want iedere klok was veel te bang dat hij breken zou en dook diep weg in het witte vloeipapier, waarin de vrouw van de glasblazer hen gewikkeld had. Maar toen ze in de winkel aankwamen en de winkelier al die grote klokken en ballen, die vogeltjes en slingers begon uit te pakken en uitstalde op de toon bank, begonnen ze opnieuw. ”Blijf jij maar in je doos!” zeiden ze tegen het kleine klokje, dat ze in een hoek hadden geduwd,” jij bent maar een grapje, je hebt niets met kerstfeest te maken. Daar zijn wij voor. Als wij aan een kerstboom of in een kamer hangen, is het meteen feest, maar jou zou niemand zien. Hoe zou jij nou een kerstboom of een kamer tot een feest kunnen maken?” En het kleine klokje, dat zich eerst zo verschrikkelijk had verheugd omdat het bestond en omdat het ook mee zou mogen doen aan het kerstfeest, al was het nog zo klein, kroop in zijn hoekje en voelde hoe het van verdriet al zijn schittering verloor. Tussen al die grote klokken en ballen, waar de mensen in de winkel tegen knipperden met hun ogen, zag niemand het liggen. Het werd pas gevonden op de dag voor kerstmis toen een vader en een moeder met drie kinderen om een doosje vroegen, waarin ze hun grote ballen en slingers konden meenemen. “O, kijk eens,”zei de moeder, hier ligt nog iets in. Wat een lief klein klokje! Hé, laten we dat ook nog meenemen.” De winkeljuffrouw lachte. “Ach,” zei ze, “dat is maar zo n klein klokje, dat krijgt u op de koop toe.”Samen met de grote glinster dingen werd het heel kleine klokje ingepakt. Weer hoorde het de schelle klingelstemmen zeggen dat het maar een grapje was en dat het tussen het groen van een grote kerstboom toch helemaal verdwijnen zou naast de kaarsen, de slingers en klokken. Het kleine klokje geloofde zelf ook dat het zo zou zijn en het dacht:
“Die man had mij maar beter niet kunnen blazen. Wat ben ik? Een klokje dat te klein is om een kerstklokje te zijn.l Thuis werden de dozen opengemaakt.Heel voorzichtig legden de kinderen alle grote glinster dingen op tafel, terwijl de vader de kerstboom naar binnen droeg. Een voor een gaven de kinderen hem daarna de versieringen aan. Eerst kwam de piek. Toen kwamen de slingers en het engelen haar en daarna de ballen en klokken. Toen alles hing en de kinderen vol bewondering rond hun boom stonden, lag het kleine klokje, nog altijd in een stukje vloeipapier op een hoekje van de tafel. Het kleinste van de kinderen zag het en hield het tussen duim en wijsvinger omhoog. “Kijk eens,” zei het, “zo n pietepeuterig klokje. Wat moeten we daar nou mee doen? Je zou het niet eens zien hangen tussen al dat zilver en groen.” Het frommelde het vloeipapier nog vaster om het klokje en legde het in de vensterbank. Daar lag het heel stil en het hoorde hoe gelukkig al die andere klokken waren met hun mooie plaatsje en hun eigen stem. De volgende morgen kwam het dienstmeisje. Ze stond een poosje heel stil te kijken naar die prachtige boom en ging toen afstoffen. Bij het uitslaan van haar stofdoek woei de prop papier met het kleine klokje erin uit het open raam. Het was ook maar zo licht. Het klepeltje trilde en het kleine klokje dacht: “Nu ga ik breken. Maar wat geeft het? Ik ben toch geen kerstklokje geworden. Het is maar beter zo. Maar het brak niet. Het kwam terecht op een klein groen struikje midden op een pleintje tussen de huizen. Voor alle ramen stonden kerstbomen, behalve voor die van het kleinste huisje. Daar stond alleen een oud vrouwtje en dat zag het papier als een grote sneeuwvlok uit de lucht dalen. Op trippelvoetjes kwam ze naar buiten. ‘Wat zie ik?’ zei ze. Daar komt een kerstklokje uit de lucht vallen. Een echt lief klein kerstklokje! Dat is nou precies een kerstklokje voor mijn kamertje, waar het te klein is voor een boompje of voor grote klokken!” Heel voorzichtig droeg ze het klokje naar binnen en bond het met een strikje aan een takje dennengroen dat op tafel stond. En daar hangt het nu. Een klein klokje aan een klein takje groen in een klein kamertje. Het is het kleinste van alle klokjes, maar tegelijk is het de gelukkigste kerstklok van allemaal. Want telkens als het vrouwtje ernaar kijkt en glimlacht, dan straalt het kerstklokje van trots en glanst nog mooier dan alle zilveren vogeltjes en ballen samen. En als het vrouwtje het met haar rimpelvinger aanraakt, luidt het als een echte kerstklok.

Het nieuwe project van regisseur Tim Oliehoek is Shouf Shouf ! De serie. Deze 12 delige televisieserie sluit aan bij de vorig jaar uitgekomen bioscoopfilm Shouf Shouf Habibi, die zeer succesvol was. De serie gaat over de 20 jarige Ap, een in Nederland geboren Marokkaan. Hij probeert zijn plek te vinden in de samen leving, terwijl zijn vrienden er nog niet aan moeten denken om serieus te worden. Hij doet verwoede pogingen er het beste van te maken, maar werkt zich ondanks dat steeds weer in de nesten. Shouf Shouf! geeft een humoristisch en ontroerend beeld van het volwassen worden in een moderne, grote stad in Nederland.
Vanaf februari zal deze serie wekelijks door de VARA op Nederland 3 op televisie worden uitgezonden. Bij deze serie is ook een ‘Making Off’ gemaakt door de vader van Tim, Frans Oliehoek dus. Meestal gaan interesses en werkzaamheden over van vader op zoon, maar in dit geval is het virus overgeslagen van de zoon op de vader. Frans is vijf dagen op verschillende filmsets aanwezig geweest en heeft daar een flink aantal uren filmbeelden geschoten. Al weken is Frans druk bezig om er een mooi geheel van te monteren. Drie weken geleden kwam de VARA met het idee om de Making Off ook uit te zenden. De Making Off was bedoeld voor de DVD en het geheel moest eerst weer flink verbouwd worden om het voor uitzending geschikt te maken. Het is nu meer een promotiefilmpje geworden waarbij de acteurs meer voor het voetlicht worden geplaatst in plaats van de mensen achter de schermen. Desalniettemin is het bekijken meer dan zeker de moeite waard! The Making Off wordt maandag 2e Kerstdag om 19.00 uur op Nederland 3 uitgezonden. Daar de meeste mensen rond die tijd aan het kerstdiner zitten of nog aan het nakaarten zijn in Het Blesse Paard, kunt u het beste de video of de DVD recorder programmeren.Ik wens u veel kijkplezier!
Marga Stijnman

HET HEEFT HARE MAJESTEIT BEHAAGD OM LEO OLIEHOEK,
PETRA OLIEHOEK VAN ES EN MARGA STIJNMAN
KONINKLIJK TE ONDERSCHEIDEN.

Het was afgelopen zaterdag precies 35 jaar geleden dat de Dorpsketting werd opgericht. Een bijzonder heugelijk feit. Drie redactieleden van de Dorpsketting ontvingen ter gelegenheid van dit jubileum, voor het vele werk dat ze hebben verricht, een koninklijke onderscheiding Zij werden benoemd tot lid in de Orde van Oranje Nassau. Burgemeester Mr. M.A.P. van Haersma Buma reikte namens de koningin zaterdag de onderscheidingen uit.

Leo is vanaf de oprichting vrijwilliger van de Dorpsketting. Daarnaast is hij al zo’n 30 jaar penningmeester van de Stichting. Als redactielid is hij op maandag regelmatig aanwezig. De laatste jaren is zijn voornaamste taak dat de apparatuur in orde blijft en dat tijdig nieuwe (automatiserings)apparatuur wordt aangeschaft. Als penningmeester voert hij de administratie en stelt de jaarrekening op.

Petra is 32 jaar redactielid van de Dorpsketting. Zij is een zeer inspirerend, veelzijdig en creatief redactielid. Veel interviews over verenigingen en bekende personen zijn van haar hand verschenen. Voordat de redactie naar de pastorie verhuisde, hebben Petra en Leo jarenlang de zolderetage van hun huis aan het Hoefblad en de Dotterbloem als redactieruimte ter beschikking gesteld.

Als derde ontving Marga van de burgemeester de koninklijke onderscheiding.
Marga is dit jaar 30 jaar lid van de redactie. Zij is erg handig met de apparatuur en tekstverwerking. Wekelijks is zij als vrijwilligster aanwezig op het redactieadres en zij laat zelden verstek gaan. Haar ervaring en werklust hebben er zeker toe bijgedragen dat de Dorpsketting al 35 jaar bestaat.

Door de inzet van deze drie personen, de andere redactieleden en de mensen van de insteekploeg wordt wekelijks de Dorpsketting vervaardigd.

De burgemeester memoreerde in zijn toespraak dat de Dorpsketting zich in de afgelopen 35 jaar ontwikkeld heeft tot één van de belangrijkste informatiebronnen voor de inwoners van Stompwijk. Vele organisaties, verenigingen en inwoners van Stompwijk hebben gebruik gemaakt van de Dorpsketting om verslag te doen van hun activiteiten. De Dorpsketting vervult bovendien ook de functie van discussieplatform bij belangrijke gebeurtenissen in het dorp. De Dorpsketting is daardoor een onmisbaar blad en de Stompwijkers mogen trots zijn dat zij daar al 35 jaar gebruik van kunnen maken.

Het bestuur van de Dorpsketting is verheugd dat de koningin heeft besloten dat Leo, Petra en Marga, voor het vele werk dat ze hebben verricht voor de Dorpsketting, in aanmerking komen voor deze onderscheiding en dankt de gemeente dat zij dit mogelijk heeft gemaakt.

Wij feliciteren ze van harte en vinden het een bekroning op de vele jaren vrijwilligerswerk die zij hebben verricht.

Bestuur van de Dorpsketting

Gemeentebrede welzijnsinstelling wordt een feit!
De welzijnsorganisaties Stichting Welzijn Ouderen Leidschendam (SWOL) en de Stichting Welzijn en Dienstverlening Voorburg (WeD) gaan 1 februari 2006 officieel fuseren. Afgelopen week hebben beide besturen definitief besloten tot fusie. De naam van de nieuwe welzijnsinstelling wordt Welzijn Oud en Jong (WOeJ).
Een moeizaam fusietraject
De SWOL en WeD verschillen nogal van elkaar. WeD voert meerdere werksoorten uit, heeft meer personeel in dienst en ontvangt aanmerkelijk meer subsidie dan de SWOL Daarnaast zijn de besturen van de instellingen anders van samenstelling. Beide organisaties zijn financieel gezond en hechten aan hun eigen cultuur en werkwijze. Voor geen van beide instellingen was er een interne aanleiding of noodzaak om te fuseren. Hoewel SWOL en WeD de meerwaarde van samenwerking onderschreven kwamen de eerste oriënterende gesprekken tussen SWOL en WeD en de gemeente traag op gang en leverden weinig resultaat op. Een factor van betekenis hierbij was de moeizame relatie tussen gemeente en WeD, waarbij de gemeente twijfels had over de kwaliteit en kwantiteit van de uitvoering van verschillende producten en de bijbehorende subsidiebudgetten, o.a. t.a.v. het jongeren en vrijwilligerswerk.
Nieuwe start
In april 2005 hebben de besturen van de SWOL en WeD via een intentieverklaring en een plan van aanpak met elkaar afgesproken om naar de gewenste fusie toe te gaan werken. Er moest de afgelopen jaren “heel wat water door de Vliet”, maar de besturen van beide organisaties hebben afgelopen week definitief besloten tot een fusie. Het oogmerk van de nieuwe organisatie is een brede welzijnsinstelling, dat wil zeggen dat alle vormen van welzijnswerk “onder één dak” komen.
Veranderingen
WOeJ krijgt natuurlijk een nieuw logo, nieuwe brochures, een nieuwe website, nieuwe mailadressen, maar blijft te bereiken via de bekende adressen en telefoonnummers: Scheepswerf 18, 2265 BE Leidschendam, 070 3202800, info@swo leidschendam.nl Bucaillestraat 6, 2273 CA Voorburg, 070 3004747, info@wedvoorburg.nl

VOF Leidschendam Centrum op de bres voor postkantoor Damlaan

Namens het projectbureau Leidschendam Centrum heeft projectwethouder Houtzager opheldering gevraagd aan Postkantoren BV over de berichtgeving in de pers waarin een woordvoerder van het bedrijf de sluiting van het postkantoor aan de Damlaan aankondigt. Houtzager: `Wij waren zeer ontstemd over dit nieuws dat grote gevolgen heeft voor de inwoners van het centrum. Wij hebben Postkantoren BV erop gewezen dat het ontbreken van een postvoorziening een daling van het voorzieningenniveau in het centrum betekent, iets wat haaks staat op onze herstructureringsplannen. Wij vragen ze dan ook met klem om alvorens het postkantoor te sluiten zekerheid te bieden over een vervangende oplossing´.
Voorzieningenniveau
In de brief die projectwethouder Houtzager mede namens de partners van de VOF Leidschendam Centrum, te weten Schouten de Jong/Bouwfonds MAB Ontwikkeling, stuurt, spreekt hij zijn onrust uit over de uitingen in de pers van afgelopen week. Voormalig wethouder Beenakker heeft in het verleden afspraken gemaakt met Postkantoren BV over een vervangend postkantoor of postagentschap die zou worden gerealiseerd als het postkantoor aan de Damlaan 42a zou sluiten. Bij bespreking van de plannen over herstructurering van het Damcentrum, waarbij ook het blok waarin het postkantoor nu is gevestigd zal worden gesloopt, is de eigenaar van het pand nog eens aan deze afspraak herinnerd. Wanneer er geen nieuw postkantoor/agentschap in het centrum komt zal het voorzieningenniveau dalen, iets wat haaks staat op de toekomstige ontwikkelingen en plannen voor het centrum.
Gesprek
Houtzager vraagt Postkantoren BV nadrukkelijk de gemaakte afspraken na te komen en wil graag duidelijkheid over de situatie. Zo vraagt hij of het postkantoor gaat sluiten en zo ja, wanneer. Verder vraagt hij waar en wanneer het vervangende postkantoor/agentschap dan zal worden geopend en welke voorzieningen er zullen worden getroffen indien de sluiting en heropening van het postkantoor/agentschap niet op elkaar aansluiten. De wethouder stelt voor om op korte termijn met elkaar rond de tafel te gaan. Hiertoe zal het projectbureau initiatief nemen.

Voor het 2e jaar hebben Thea en ik zitting genomen in de plaatselijke supermarkt om, voor de toonbank van het vleeswaren en naast de karbonades, aan de klanten uitspraken te ontfutselen waarin zij geloven. Tafeltje, twee stoelen, kopje koffie en we zijn er klaar voor.

Lydia Luiten is de eerst aan wie ik de vraag stel waar zij in gelooft Ze zegt direct: ‘De paus!’. Kijk en daar geloof ik nu helemaal niets van. Na even nadenken geeft ze aan: ‘Ik wóu dat ik kon geloven in het vertrouwen van de mens.’
Onze eigen collega Gré Luk voelt zich wat overvallen door de vraag en zegt dan: ‘Rechtvaardigheid en dat het soms zo wezen moet. Hoewel het wachten op die rechtvaardigheid soms wel erg lang duurt’.
Ik zie Amy in het winkelwagentje zitten, kluivend aan een heerlijk stukje worst en ik zie aan haar oogjes dat zij nog heilig in St. Nicolaas gelooft.

Ik volg het gesprek naast mij en hoor een bekende naam vallen. Hé, had ik die mevrouw maandag niet aan de telefoon voor het doorgeven van een advertentie? Ik informeer of de advertentie succes heeft gehad. Ze geeft bevestigend antwoord. Ze heeft het nog niet gezegd of de koopster komt net met haar winkelwagen tje de hoek omzetten. Het is een kleine wereld, dat Stompwijk.

Ik vraag aan Rosina Hilgersom waar zij in gelooft. ‘In God’. Ze merkt dit aan kleine signaaltjes en zegt dat je hier wel voor open moet staan. Zo denkt ze regelmatig: ‘Hoe is het mogelijk, dat komt zo maar op je pad.’ Ze gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde en dat houdt haar op de been bij ziekte of verdriet.

Ook Jan van der Helm gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde. ‘Alles wat hier op aarde loopt is goed, behalve de mens. Wij maken er echt een zooitje van. En het leven kan soms zó gemeen zijn!’.
Agnes van Boheemen hoopt op een betere wereld voor haar kinderen en kleinkinderen. Het is nu zo ’n rommeltje op de wereld. Ze heeft bewondering voor mensen die in deze tijd denken aan het krijgen van kinderen of het opstarten van een bedrijf. Daar is moed voor nodig! Ze wenst ruimte en een plek voor iedereen.Ook kleine Maud vindt het allemaal wel goed, zolang ze maar een stukje worst krijgt.

Mariska Lelieveld vraagt enige bedenktijd en doet eerst haar boodschappenronde daarna geeft ze aan in zichzelf te geloven, je moet het toch zelf doen en natuurlijk gelooft zij in haar kinderen. Riet Olyhoek gelooft in haar kinderen en is ontzettend blij dat zij met de kerst bij haar thuis komen.

Het is even rustig en pas nu heb ik even tijd voor Thea Ambagtsheer zelf en zij geeft het aan in volgorde van belangrijkheid: liefde, vriendschap en in de kracht van humor.

Jos Luiten gelooft in al het goede dat er is en zij hoopt dat het dorp, het dorp blijft. Ze heeft jaren in Zoetermeer gewoond, het lijkt dichtbij maar het is zo anders.
Mariska Zandbergen gelooft in de goedheid van de mens en haar zoon Falco gelooft in een plakje worst.

Corrie van Santen gelooft dat de wereld ooit een keertje beter wordt. Ze is blij dat de jeugd toch weer wat meer naar de kerk trekt. Het zou beter zijn als de mensen wat meer voor elkaar over moeten hebben en minder egoïstisch zijn.

Tine Vergeer vangt in haar vlucht de vraag op en roept over haar schouders dat ze in de wereld gelooft en ze snelt gauw verder.
Stien Granneman gelooft in de kerk en dat er later ‘wat’ is. Als ze ergens mee zit, voelt zij zich gesteund en geholpen. Tevreden zijn met jezelf en dat doorgeven aan anderen. Ze heeft zin in ’t leven en geniet van haar kinderen.

Elly Knebel gelooft ook dat er meer is tussen hemel en aarde. Er gebeuren soms dingen dat ze denkt: ‘Hoe is het mogelijk! Het kan toeval zijn, maar toch erg frappant’. En ze gelooft in haar kinderen en in haar kleinzoon Kevin.

Antoinette v.d.Bosch gelooft niet in God, maar …. ergens moet er toch iets zijn, iets voorbestemd. Ze hoopt dat ieder wel iets van geluk krijgt.
Tamara gelooft, zeker nu haar moeder pas is overleden, dat er meer is tussen hemel en aarde.

Wil Schoonderwoerd, gelooft in zoveel dingen: ‘In God, de goedheid in de mens, in vriendschap, niet in doemdenken, in de positiviteit van jongeren.’ Ze heeft dit ervaren na het overlijden van haar man. Ze heeft van vrienden van haar kinderen heel inhoudvolle reacties ontvangen. Echt héél bijzonder. Ze sluit af met de mededeling dat ze ook gelooft in inzet in ontwikkelingslanden.

Sjaak Jansen: ‘Ik geloof dat het in Zoeterwoude wel leuk wordt.’
Adrie Onderwater: ‘Ik geloof in meer respect voor de medemens, geloof in jezelf en probeer niet zo snel oordelen.’

Dirk Elkhuizen geeft aan dat naarmate hij ouder wordt het steeds moeilijker het wordt. De jeugd heeft goede bedoelingen maar wordt vaak teleurgesteld. Hij is nu 70 jaar en heeft de laatste jaren van de oorlog bewust meegemaakt, hij heeft meegeholpen aan de heropbouw van het land. Toen woonden er 8 miljoen mensen in Nederland, dat was toen al erg veel. Er werd hard nagedacht over emigreren. Nu met 16 miljoen mensen is het geen wonder dat je vertragingen oploopt in het openbaar vervoer en in de files op de weg. Maar ja, rijkdom lokt!

Margreet en Sacha, moeder en dochter. De vraag wordt doorgespeeld aan haar dochter. Sacha kijkt verlegen, slaat de armen om har moeders nek en duikt met haar hoofd weg achter haar moeders hoofd. Dat is duidelijk, ze gelooft in haar moeder en haar moeder in haar en in een leuke kerst én in God én in brood. Ze gelooft dat ze honger heeft.

Ramona: ‘Ik geloof in mij zelf.’ Het doet me goed om te horen dat de jeugd in zichzelf gelooft.
Ook Anita Haan gelooft in zichzelf en in alles wat zichtbaar is. We moeten er met z’n allen wat van kunnen maken.

Arletta Wagemaker gelooft in haar die kinderen, die op hun beurt weer geloven in een stukje van de gevulde koek die ligt te geuren op tafel, alleen Bram gaat voor een plakje worst.
Mary Koeleman gelooft dat het toch nog een keer goed komt, met het zorgstelsel en de regering. Zoon Jan Kerkvliet gelooft in het wonen op de boerderij want pas dan krijgt hij een hondje.

Jona van der Meer loopt dik ingepakt voorbij en geeft in het voorbijgaan aan dat ze gelooft nooit meer van die migraine af te komen.

Sylvia van den Bos gelooft niet meer in het vertrouwen van de mens, maar wel in echte vrienden. Overdaad en cadeautjes met de kerst daar gelooft ze niet in, dan loop je je doel voorbij, dat past niet bij het christelijk geloof.

André Suyten gaat voor meer natuurlijke producten en meer verdraagzaam zijn naar elkaar. Hij wenst een ieder veel gezondheid toe en wil u volgend jaar weer zoveel mogelijk van dienst zijn.

Ik wil iedereen graag bedanken voor hun bijdrage aan dit kerstnummer .

Petra Oliehoek van Es

Ten eerste: de viering van afgelopen zondag ging grandioos!!!!…het welkomstlied van VAN HALEN hebben we echt laten knallen!!! KNAP HOOR!!…Bedankt!!! Ook namens Sjaak en Ria van Rijn. Dit is het lievelingslied van de vader van Mirna van Doorn….dus Jos jouw dag kon niet meer stuk!…hahahaha…Ten tweede: nog een paar nachtjes slapen dan is het zover: KERSTAVOND! We mogen niet mopperen, de generale repetitie van afgelopen maandag is goed gegaan! Ik mag tevreden zijn en Maria sluit zich hierbij aan. Wij mogen trots zijn op de KIDS!!! We hebben gemerkt dat jullie vooruit zijn gegaan. Liedjes, die jullie vorig jaar te hoog vonden, zingen jullie nu met gemak. Zelfs een paar liedjes zingen jullie nu hoger dan vorig jaar, dit is een goed teken. A.s. zaterdagavond 24 december gaan we weer gezamenlijk broodmaaltijd nuttigen. Wij verwachten jullie om 17.00 uur. We nemen aan dat iedereen weer op tijd aanwezig is, zodat wij ook op tijd kunnen beginnen. DUS TOT A.S. ZATERDAGAVOND OM 17.00 UUR!!! Wij zorgen voor de broodmaaltijd! Annabel denk aan je fluit!!!…hahahaha…
Verder wensen wij iedereen nog fijne dagen!!!
Maria & Carmen

Op 13 december 2005 vierden de leden van de ‘Vrouw Actief’ vereniging hun eerste kerstavond sinds hun oprichting begin dit jaar. Een excellente gelegenheid om te informeren waar de vrouw van nu in gelooft. Geloof en hoop liggen dicht bij elkaar en de hoop overtreft soms het geloof, daarom heb ik mijn vragenlijstje uitgebreid met hoop en liefde. Dat maakt het traditionele rijtje compleet.
Carla Belt zit vlak naast mij en mag de spits afbijten. Ze hoopt dat haar verhuizing goed gaat. Ze houdt van Joop en de leuke dingen in het leven, zoals het maken van reizen. Ze gelooft dat er een leven is na de vijftig. Carla van harte gefeliciteerd!
Tilly Janson zit aan mijn linkerzijde en zij hoopt gezond oud te worden, ze houdt van haar kinderen en kleinkinderen en van het maken van verre reizen. Ze gelooft in échte liefde.
Loes de Haas gelooft in alles wat groeit en bloeit, ze houdt van lekker gezond bezig zijn en hoopt op een soepel en ontspannen 2006.
Bep Luiten gelooft dat er íets is, ze hoopt op een goed verloop van de mensen en haar liefde gaat uit naar de vreugde en harmonie met de mensen om haar heen.
Marga Stijnman gelooft in de goedheid van de mensen, de wereld is zo slecht nog niet. Ze hoopt op een leuke baan en haar liefde gaat uit naar lekker buiten in de natuur bezig te zijn.
Ik schuif iets verder op en spreek Nel van der Zwan, ze gelooft in weinig, maar wel in de natuur, daar komt ze tot rust. Als ze het wel eens moeilijk heeft zoekt ze het strand op om uit te wapperen. Ze hoopt dat het straks goed gaat met het nieuwe salarissysteem op haar werk. Ze hoopt dat het systeem aansluit bij haar eigen systeem in haar hoofd. Haar liefde gaat eveneens uit naar de natuur.
Mieke Hogervorst heeft haar geloof al uitgesproken in de supermarkt, ze hoopt dat de toekomst beter wordt: minder aanslagen en gezondheid voor haar gezin. Ze houdt van haar honden en vissen en het werken met bloemen. Ria van Leeuwen Bolleboom gelooft niet dat ze gelooft. Ze hoopt dat alles blijft gaan, zoals het gaat. Haar liefde gaat uit naar de natuur, bloemen, kinderen en kleindochter Rienke.
Joke Juffermans gelooft in het goede van de mensen en dat ze de juiste mensen op haar pad tegenkomt. Ze gelooft in het geven van training aan leuke kinderen. De jeugd is hetzelfde gebleven, alleen wordt er steeds meer angst gekweekt. Men durft elkaar letterlijk niet meer in de ogen te kijken. Er is bijna geen oogcontact meer. Ze hoopt op meer openheid. Ze houdt van haar Kees en de kinderen, familie is heel belangrijk voor haar, de basis moet goed zijn. Ze gelooft trouwens niet in de media, daar word je alleen maar somber van. Als ze ’s morgens in bed naar het nieuws kijken, worden ze daar niet vrolijk van. Om de dag toch nog goed te starten kijken ze na het nieuws even naar Sesamstraat, want na het zien van Pino en Supergroover kan je dag niet meer stuk.
Annie van Rijn, gelooft in gezellige kerstdagen, hoopt op een lot uit de nieuwjaarsloterij en op meer vrede op aarde en of we wat meer aan elkaar kunnen denken. Ze houdt van fietsen, wandelen en zwemmen.
Agaath v.d.. Zwaan gelooft niet in mensen die alles beloven en niets nakomen. Ze hoopt op een goed en gezond leven. Ze houdt van gezelligheid, eten, van mensen om haar heen, haar man en van winkelen. Conny Janson gelooft niet in sprookjes, ze hoopt op een beter 2006 met minder narigheid en natuurlijk op het voortbestaan van de vrouwenvereniging. Haar liefde gaat uit naar haar eigen Piet en naar lekker fietsen en buiten zijn.
Regina de Winter heeft haar geloof al prijs gegeven aan de kassa bij de supermarkt, ze hoopt op een toekomst met veel vrede en gezondheid. Haar liefde gaat uit naar muziek, zingen en schaatsen. Anneke de Jong gelooft in de sterren, ze hoopt op een gezond en fijn jaar voor iedereen en haar familie in het bijzonder. Haar liefde gaat uit naar haar kinderen, bloemen en planten.
Ida Soonius gelooft dat er wat is en ze hoopt dan dat iedereen gelijk is. Ze houdt van ijs, van lekker buiten in de natuur zijn, haar kleinzoon Levi en ze houdt ook alvast van de volgende.
Wil Soonius gelooft in het hiernamaals, daar is ze van overtuigd. Ze hoopt dat ze gezond blijft. Zij houdt van haar kleindochter Iva, haar kinderen en de héle familie.
Martha Hooymans gelooft. Er gebeurt wel eens iets dat geen toeval kan zijn, maar je moet het ook willen zien. Ida heeft hier een sprekend voorbeeld van. Op de dag dat haar moeder werd begraven en zij van het kerkhof kwam zag ze een auto met ‘Treurniet’ erop langs rijden……
Martha hoopt gezond te blijven en prijst zich gelukkig omdat zij beide ouders nog heeft. Ze heeft dubbele gevoelens voor haar zoon Björn die beroepsmilitair is en mogelijk begin volgend jaar naar Afghanistan wordt uitgezonden. Hij wil het graag en ze gunt het hem, maar…..
Wil van Es hoopt dat Martijn een marathonwedstrijd gaat winnen op de schaats. Ohhh maar dat willen alle tafelgenoten om haar heen ook, sterker nog zij geloven het. Ze is gek op haar kleindochter Isis, ze is heel speciaal. Ze is blij dat ze 1 á 2 dagen per week mag oppassen. Hebben jullie Martijn trouwens gezien op t.v. west? Hij was allerlei schaatsbanen aan het uittesten.
Alie van Veen gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde en dat we elkaar later in het hiernamaals weer tegenkomen en dan richten we weer een nieuwe vrouwenclub op! Ze hoopt op een beter 2006 met meer gezondheid. Ze wenst de buurtjes Theo en Bep een geweldige vakantie toe, ze verdienen het omdat ze altijd voor anderen klaar staan. Ze hoopt ook dat Lia de Jong een geweldige tijd zal hebben bij haar dochter Linda in Brazilië. Ze is dol op haar kleinkinderen Amber, Wessel en Finn.
Rita van der Hoek gelooft in alles wat goed is. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of het nu God, Christus of Boeddha is. De basisprincipes zijn gelijk, het gaat in alle gevallen om het goed en kwaad. Ze hoopt op een wereld zonder ruzie, maar wel met discussies. Ze houdt van eten, drinken, roken en natuurlijk haar kleindochter Cindy.
Er waren nog veel meer leden, maar door deze toch wat tijdrovende klus, was een deel van hen al naar huis. Ik ga ervan uit dat zij geloven in het voortbestaan van deze vereniging. Een ieder bedankt voor uw inbreng.
Petra Oliehoek van Es