Linda haalde mij zondagavond 11 december om 23.00 uur plaatselijke tijd in Brazilië op. Ik had een lange vliegreis van Amsterdam via Madrid naar Sao Paulo.
Het was een fijn weerzien na zeven maanden en we hadden elkaar veel te vertellen. De eerste nacht sliepen we in een hotel dichtbij het vliegveld.
In Brazilië was het erg warm. Wel zo´n 35 tot 40 graden. Met Karina, een kennis even met de metro kriskras door Sao Paulo. Wat een grote stad is dat zeg. Toen ‘s middags gelijk mijn vuurdoop: 20 uur bussen naar Corumba aan de Boliviaanse grens. Een dagje naar het natuurreservaat Pantanal. Prachtig was het daar en we hebben vele dieren en vogels gezien. Daarna gelijk verder met de hobbelige nachttrein naar Santa Cruz in Bolivia.
Al een groot verschil was er te merken tussen Brazilië en Bolivia. Brazilië was schoner maar ook duurder. In Bolivia was het vuiler en stoffiger, wat later op mijn reis nog erger werd. We zijn twee dagen in Santa Cruz gebleven. Lekker relaxen en bijkomen. Dat was voor mij wel nodig. Die warmte en dat gereis was ik natuurlijk niet gewend. ‘s Avonds om 22.00 uur was het nog 29 graden. Voor het eerst heb ik met een ventilator boven mijn bed geslapen.
In de namiddag van vrijdag 16 december gingen we met een nachtbus naar Sucre. Onderweg stopte de bus wel een paar keer om de benen te strekken. We reden door de bergen heen. Veelal een hobbelige weg. Het was maar goed dat het donker was, dan zag ik al die gevaren niet. Zaterdagochtend waren we bij Linda thuis. Ik voelde me ook gelijk “thuis”. Lekker douchen en voor het eerst kon ik alle tassen uitpakken en wat kleding wassen. ‘s Avonds werd ik voor een typisch Boliviaans welkomst etentje uitgenodigd. Kip met rijst en patat.
Nergens konden wij op zondag heen. In verband met de presidentsverkiezingen lag heel Bolivia plat. Er mochten geen auto´s, treinen, bussen en taxi´s rijden om fraude uit te bannen. Uiteindelijk heeft Evo Morales gewonnen; een man van het volk, ´n cocaboer van Indiaanse afkomst. Deze dag hebben Linda en ik uren achter het internet doorgebracht en het stukje van Stichting Amigos voor het kerstnummer van de dorpsketting gemaakt .
Zo, inmiddels al een week in Zuid Amerika: tijd voor een bezoek aan het project Ñanta. Het krioelde kinderen om mij heen. Iedereen groet je met een omhelzing en één of twee zoenen. Sommige kinderen wilden gelijk mijn schoenen poetsen. Ik had wat kadootjes mee en overhandigde die aan de hoofdverantwoordelijke. Vanwege kerstmis was het een “feestweek”. Op maandag werd er een soort van oliebollen met chocolademelk uitgedeeld. ‘s Avonds ging de muziekgroep spelen in een drukke winkelstraat. Op dinsdag werd er voor het Kindje Jezus gedanst. De kinderen kregen toen wat snoepgoed en een kadootje. Op woensdag was het gratis kersteten. Men had voor 300 personen eten klaargemaakt. Wat ik merkte deze dagen was de grote inzet, warmte en passie van de vrijwilligers van het centrum. Geweldig hoor!
Nu ging dit centrum voor werkende straatkinderen ruim twee weken dicht in verband met vakantie.
Uiteindelijk heb ik deze drie dagen ook een bezoek gebracht bij het Psicopedagogico, waar Linda haar stage liep de afgelopen vijf maanden. Daar werd ik hartelijk ontvangen onder andere door Christian. Hij is in 2002 in Holland geweest voor een cursus. Hij verbleef ruim 3 maanden in Cuijk. Met hem kon ik engels spreken. Dat was wel fijn voor mij.
Dit instituut heeft gemiddeld 300 kinderen met een handicap. Linda is bij de afdeling educatie werkzaam geweest. In samenwerking met Stichting Amigos laat zij het schoolplein opknappen. Er wordt een speelplaats met bankjes en speeltoestellen gemaakt. De werkzaamheden waren in volle gang. De archtitect bedankte mij en Linda persoonlijk dat wij zijn land helpen via Stichting Amigos.
Ook heb ik een bezoek gebracht in het weeshuis, waar Linda drie jaar geleden vrijwilligerswerk had gedaan. Dit alles was heel indrukwekkend.
Inmiddels was het tijd voor het “platte” land. Na eerst wat kerst inkopen gedaan te hebben vertrokken we op woensdagavond met 5 volwassenen, 2 kinderen en een volgeladen auto. Na een lekke band kwamen we ‘s nachts in het bergdorpje El Terrado aan. Er was een prachtige sterrenhemel te zien. Zo mooi had ik het in Nederland nog nooit gezien. Maar het ligt ook op bijna 3000 meter hoogte. Deze avond kreeg ik voor het eerst diarree. Vermoedelijk was het schepijs van ‘s
middags de oorzaak. Even voorzichtig zijn met eten natuurlijk. Gedurende de reis is het uiteindelijk toch wel meegevallen. De volgende morgen met jerrycans water gaan halen. Na het ontbijt gingen we over een zeer slechte bergweg naar het dorpje “KM 127”. Daar wonen twintig families. De inwoners waren erg blij met het eten, drinken, fruit en kadootjes. Er werd ook een kast neergezet met educatie spullen. Het was deze dag erg heet. Terug naar El Terrado, waar ongeveer zestig families wonen. In een soort dorpshuis kwamen alle kinderen bijeen. Er werd gitaar gespeeld en gezongen, tekeningen gemaakt met vingerverf, gezichtjes werden geschminkt en ook het eten, drinken en fruit werd uitgedeeld. Toen de kadootjes: alle vijftig truitjes, die ik van Oma de Jong had meegekregen, hebben een eigenaartje gekregen. Alle kinderen kregen een stuk speelgoed. Wat een blije gezichtjes zeg! En dan ook de ouders: zo dankbaar! Na nog een nachtje slapen in het bergdorpje reden we vrijdagochtend terug naar Sucre. Onderweg deelden we aan de kinderen die we nog tegen kwamen speelgoed uit. Ik zei nog dat het mij meer aan Sinterklaas deed denken dan aan de Kerstman. Deze twee dagen hebben op mij een enorme indruk gemaakt.
Dit “platte land” project van Charles de Faucould behartigt Marie Ester, de vrouw van Christian. Stichting Amigos ondersteunt eveneens dit project.
Die middag hield ik siësta.’s Avonds op het eten bij Sylvia en haar familie. Zij is ook werkzaam bij het Psicopedagogico en was in 2004 zelfs nog drie weken in Nederland geweest voor een cursus. Ook heeft zij Stompwijk bezocht. Een heerlijke maaltijd kreeg ik voorgeschoteld. Daarna naar het weeshuis voor het kerstspel buiten op straat. Het was een zowele zomeravond! Vreemd hoor: kerst vieren in de zomer! Het was een vertederend gezicht al die weesjes als engeltjes en herdertjes. Natuurlijk was het Kindje Jezus ook een kleine baby. Heel bijzonder allemaal.
Volgende week het vervolg.
