Prachtige route om eens te fietsen, samengesteld door Coert Bregman van de Christen Unie.

Meer wandelen en water op tafel populair om fitter te worden   Door corona vindt twee derde van de Zuid-Hollanders het belangrijker dan voorheen om een goede weerstand te hebben. Dit blijkt uit een flitspeiling onder ruim 1.500 Nederlanders voor de campagne Fit op jouw manier van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Driekwart van de Zuid-Hollanders wil graag fitter zijn om zo lang mogelijk gezond te blijven en meer energie te hebben. Dat doen ze het liefst door meer te bewegen en gezonder te eten en te drinken. Vaker een ommetje maken en water drinken in plaats van een sapje of frisje zijn daarbij populair.   Hoewel veel mensen weten dat kleine veranderingen helpen om fitter te worden en te blijven, vinden ze het moeilijk om ermee te beginnen en de veranderingen vol te houden. Zeker met de donkere dagen op komst. Want als de klok is teruggezet, zijn veel Nederlanders minder gemotiveerd om te bewegen, blijkt uit de flitspeiling. “Dat is niet zo gek, want als het donker en koud is, ploffen we ’s avonds graag op de bank. En daar pakken we uit gewoonte vaak wat lekkers bij”, zegt huisarts Tamara de Weijer die een bekend voorstander van een gezonde leefstijl is.   “Om je fitter te voelen, hoef je niet meteen heel je leven om te gooien. Kleine veranderingen kunnen binnen een paar weken al een groot effect hebben op je weerstand. En daardoor voel je je fitter en ben je beter beschermd tegen ziekmakers, zoals virussen”, vertelt huisarts Tamara de Weijer. “Fitter worden doet iedereen op zijn eigen manier. Om fitter de donkere dagen door te komen, is het goed om de manier te vinden die bij jou past en die je kan volhouden. Ik heb ontdekt dat vaak wandelen – dat kan óók als het ’s avonds donker is – en veel verse producten eten voor mij werkt om fit te blijven. Een ander heeft meer aan een dagelijks fruitmoment, vaker de fiets pakken in plaats van de auto en zonder telefoon naar bed gaan.”   Je hoeft dus niet elke dag in de sportschool te staan om fitter te worden. Dat beaamt Shanna Hillebrand (37). Ook zij koos voor kleine stappen. “Ik begon met ’s avonds op tijd eten, kleinere porties opscheppen en suiker daar waar dat kan vermijden. En omdat ik een hekel aan sporten heb, ben ik overdag steeds meer gaan bewegen. Ik loop nu voor kleine boodschappen naar de supermarkt, ga waar mogelijk op de fiets naar het verhuisbedrijf dat ik samen met mijn vader heb en sta voor elk wissewasje op van mijn bureaustoel. Ik merk dat het helpt. Ik voel mij energieker dan vroeger.”   Top-5 aansprekende tips uit de flitspeiling: Vaker een wandeling maken (66%) Vaker water drinken in plaats van sap of frisdrank (45%) Naar bed gaan wanneer ik moe ben (43%) Vaker de fiets pakken in plaats van de auto of het openbaar vervoer (35%) Vaker de trap pakken in plaats van de lift (32%)   Er zijn ontelbare manieren om fitter te worden. Ontdek wat bij jou past op: www.fitopjouwmanier.nl

De 47e Veiling met een Missie in Zoeterwoude heeft een totaalbedrag opgeleverd van € 24.893,-, iets meer dan vorig jaar. Vanwege de coronabeperkingen werd voor de tweede achtereenvolgende keer online geveild. Gedurende drie dagen werden in totaal 1894 keer een bod uitgebracht.

De veiling verliep overigens niet probleemloos vanwege een haperend elektronisch systeem. Nogal wat bieders kregen foutmeldingen of moesten vergeefs wachten op een emailbericht om hun bod te bevestigen. De organiserende werkgroep heeft alles in het werk gesteld om die problemen snel te verhelpen en in de meeste gevallen lukte dat ook.

Op de afsluitende zaterdag werd volop geboden op de bijna 300 kavels, die ter veiling waren aangeboden. Die kwamen vooral uit Zoeterwoude, maar ook uit omliggende plaatsen. “Een veiling kun je alleen houden als er voldoende aantrekkelijke kavels zijn. We zijn dan ook erg dankbaar, dat er weer ruim is geschonken”,  zegt voorzitter Peter Kortekaas van de veiling.

Uitschieters waren er weer genoeg op de veiling. Het Shanty koor was goed voor € 500,—, Art kolibri voor € 475,— en een dagje slootwerk ging weg voor € 575,—. De M&O-diners blijven erg in trek en dit geldt ook voor beide rondvaarten (€ 360,— en € 310,—). Voor een rollade, koek en jenever werd € 250,— betaald en iemand betaalde € 60,— om de geboorte van een kalf mee te maken.   

“Een veiling via het scherm is toch heel anders, dan een live-veiling”, stelt Kortekaas, die in Zweden vertoeft en van daaruit zelf kon meebieden. “We hopen in 2022 weer een veiling te houden in het Muziekcentrum, want publiek in een wat rumoerige zaal en enig spektakel op het podium is de ideale combinatie. We zijn niettemin erg blij met het resultaat, te meer daar het aantal groepsactiviteiten nu een stuk lager was (corona).  Toch kan nu de hulp aan 15 projecten in 12 verschillende landen worden voortgezet als voorheen.”

Er komen regelmatig ook giften binnen bij de veiling.

Wie nog een bedrag wil overmaken: het rek.nr. is NL59 RABO 037524100 t.n.v. de werkgroep Missie en Ontwikkeling in Zoeterwoude.

Jack luiten

Maar Corrie Janson- van Haaster wel!

Sluit je ogen en ga terug in de tijd en neem grote stappen, 10, 20, 50 naar 100 jaar. In gedachten zie je de nodige ontwikkelingen; de komst van de radio, wasmachine, tv, vliegtuig. De eerste Wereldoorlog is net afgelopen en de Spaanse griep heeft vele slachtoffers gemaakt. Haar vader werd voor die oorlog opgeroepen in militaire dienst. Of hij nu 2 kinderen of een boerderij draaiende moest houden, dat maakte niet uit. Die boerderij staat in Voorschoten met het opschrift: “Wie kan keeren de hand des Heeren”. Het was een monumentale boerderij en wordt tijdens de oorlog getroffen door brand. Militairen die op dat moment in de Blauwe tram zaten waarschuwden haar moeder. Moeder moest vluchten met 2 kleine kinderen naar haar schoonmoeder aan de Leidscheweg. De boerderij brandde volledig af. Ze waren laag verzekerd, er werd een nietig boerderijtje voor terug gezet.

Het is 8 oktober 1921, in het gezin Van Haaster wordt Corrie, als 6^e kind, geboren. Haar vader heeft in militaire dienst tuberculose opgelopen in de loopgraven van Jutphaas. Die ziekte heeft een enorme impact op het gezin, haar vader moest naar een sanatorium. Dat bracht kosten met zich mee. Belangrijker is dat vader en dus de kostwinner van huis was en er hulp ingeroepen moest worden en hulp kost geld. Haar vader kwam zogenaamd genezen terug, er was immers toen nog geen medicijn. Eigenlijk net als nu met de Corona, zegt Corrie. Hij was wel aangesterkt, hij had een goed leven gehad in de bossen, veel rust, goed eten en drinken. De klachten bleven echter. Hij moest terug naar het sanatorium. Vader wilde daar graag een foto van het gezin. Een fotograaf werd gevraagd, zijn wens was om hen er zo natuurlijk mogelijk te fotograferen.

Het gezin breidde zich uit tot 9 kinderen. Uiteindelijk is hij op 47 jarige leeftijd overleden. Corrie was toen 6 jaar oud. Dat hij overleed was al erg, maar ook dat hij zijn vrouw en oudste dochter Dora besmet had.

Haar moeder is hertrouwd met de baasknecht, Theodorus Borst.

Hij wilde zijn geld wel in de boerderij steken. Ze waren arm geworden door de kosten. Maar dan wilde hij wél met haar trouwen. “Heeft ze maar gedaan, uit liefde kan het niet geweest zijn, meer uit nood”. De oudste kinderen konden helemaal niet met hem opschieten en vonden hem hé-le-maal niet leuk.. Het viel voor hem natuurlijk ook niet mee, hij had ineens een gezin met 9 kinderen.

Binnen 2 jaar na het overlijden van hun vader sterft hun moeder, ook op 47 jarige leeftijd. En 6 weken na haar, het 8^e kind Jantje (6). Haar oudste zusje Dora overlijdt op 20 jarige leeftijd eveneens aan tuberculose. Ze had haar ouders veel verpleegd.

De kinderen bleven achter met pleegvader Borst. De oudste kinderen (17 en 16 jaar) deden het huishouden. Het ging niet goed. Uiteindelijk besloten de voogden dat het beter was dat ze uit elkaar gingen. De boerderij werd verkocht. De 2^e vader ging terug naar zijn familie.

De oudsten van onze kinderen gingen in betrekking voor dag en nacht bij vreemden. De jongste kinderen Rinus, Bertus en Corrie (inmiddels 8) kwamen in Stompwijk terecht bij pleegouders. Bij ome Jas van Bohemen (broer van haar moeder) en zijn vrouw tante Kee. Zij hadden geen kinderen.

Mijn zusje Annie ging naar Wateringen naar tante Anna, de zus van mijn vader en haar man. Ook dit echtpaar had geen kinderen.

Het was niet leuk bij haar pleegouders “die mensen deden wel hun plicht, maar ze waren niet warm”. Mijn pleegmoeder was streng. Ze mocht nooit protesteren. “Jij altijd met je waarom, waarom?”

Ze had maar te gehoorzamen, ze werd meer geleefd, dan dat ze zelf leefde. Ze had helemaal niets te zeggen, helemaal niets! Ouders waren altijd de baas. Bij mijn vriendinnen was het ook vaak niet anders hoor!

“Wees nou maar blij dat je hier bent, anders had je in een weeshuis gezeten!” heeft ze altijd onthouden. Dankbaar blijven! Dat werd haar vaak onder de neus gewreven.

Corrie had in Voorschoten op school nog geen breuken gehad en werd een klas teruggeplaatst, daar presteerde ze te goed en mocht later een klas overslaan. Achteraf had ze daar nog spijt van, anders had ze nog een jaar langer op school kunnen zitten. Alles beter dan aan het werk op de boerderij. Toen ze (13) was en van school afkwam, ging de dienstbode direct weg en moest ze helpen met koeien melken. Dat wilde ze helemaal niet. Ze moest gelijk de stal in, kijken hoe je een koe moest vangen. Ze had niets te zeggen. Het was niet anders, het waren arme gezinnen en er moest hard gewerkt worden.

Rinus kwam van school en moest boer worden. Hij ging zijn eigen gang en ging vaak uit en zat soms te slapen onder de koeien. Hij was niet echt een boer maar wel een zakenman. Hij had charisma en kon goed praten, gedichten maken en werd zonder diploma’s directeur van Emmaus.

Zou het veel anders geweest zijn?

Bijna niemand ging doorleren in die tijd. Ook in de tijd dat ze zelf kinderen had, was studeren ook niet echt gewoon. Ze heeft het wel altijd gestimuleerd.

Ze had er toen helemaal geen zin in het werk op de boerderij. Ze heeft zich er niet ongelukkig gevoeld. Ze had geen andere keus. Om 4 uur haar bed uit, koeien naar voren halen. Ze werd vooruit gestuurd. Haar pleegvader met een handkarretje er achteraan. Melkbus en teems op de kar, ter plekke in het land melken. Ze hadden stukken land langs de weg. Dat ze bang was voor de loslopende stier, daar werd geen rekening gehouden. Dat heeft ze tot  haar trouwen gedaan heb, tot haar 24^e.

Als je honderd wordt heb je veel te vertellen, dus dit verhaal wordt vervolgd.

Petra Oliehoek- van Es