Afgelopen zondag was vooralsnog de warmste van het huidige fietsseizoen. Een mooie dag om op de fiets te stappen dus. Vandaar dat zo’n 70 fietsers bij het Klaverblad verschenen. Voor de A en B was een rit naar De Zilk voorzien. De C ging naar De Meije.
Na licht aandringen vertrok de A1 als eerste met 15 man richting Meijendel. De drukte in de duinen viel me op dit vroege uur nog mee, dus reden we door de duinen tot aan de koffiestop in de Zilk. 
Op de boulevards van Katwijk en Noordwijk was het wel al aardig druk en zagen we dat parkeren al niet meer mogelijk was. Het terras van De Ruigenhoek was bij aankomst nog leeg, maar al snel voegden de A2 en de B zich bij ons. Op de terugweg reden we nog een stukje verder door Vogelenzang om daarna bij Bennebroek op de Haarlemmerringvaart uit te komen. Dan is het voor iedereen een bekende weg naar Nieuwe Wetering en kan de captain zich opnieuw in de luwte van het peloton verschuilen. Met de aanwakkerende tegenwind was dat wel lekker. Na ruim 90km waren we terug in Stompwijk en de meesten ook wel toe aan een verfrissende douche.
Arno van Rijn
We gingen op deze al een paar dagen aangekondigde tropische dag met twaalf man naar De Zilk in de Bollenstreek. Bij vertrek was er nog wat sluierbewolking, maar de zon zou uitzonderlijk fel gaan schijnen en ik had me goed ingesmeerd met zonnebrand. We reden met licht windje mee naar Meijendel en daarna door de duinen tot de Zilk. Door het mooie weer waren we niet de enigen die bedacht hadden een stuk te gaan fietsen en was het de hele ochtend goed opletten. Vooral op de boulevard in Katwijk kwam het gevaar van alle kanten. Toen we 5 minuten op het terras zaten voegde Sjaak zich bij ons en reed hij een groot gedeelte van terugweg op kop tegen de aantrekkende zuidenwind richting huis. Langs de Leidsevaart bij de Zilk was zowaar de Veldleeuwerik te horen. Eens algemeen voorkomend boven Stompwijkse weilanden, maar nu heeft hij het veld geruimd. Het was niet alleen goed weer om te fietsen, maar ook om te varen. De brug bij Nieuwe Wetering stond een behoorlijk tijdje open, zodat aan weerszijden lange rijen fietsers kwamen te staan. We waren om kwart over twaalf thuis na 90 km te hebben gefietst.
Sjaak Hoogweg
A3 buiten het boekje naar IJsselstein?
Zondag in alle vroegte waren de weersomstandigheden opperbest, dus een grote opkomst aan de startplaats van de Toerclub lag volledig in de lijn der verwachtingen. Ook de A3 was rijkelijk vertegenwoordigd. Ons Tour de France trio heeft vorig weekend hun 
bijdrage in het bestrijden van hartritmestoornissen keurig afgeleverd door een gesponsord ritje naar Parijs weg te trappen. Zij zijn met hier en daar nog een verdwaald woordje Frans weer aangesloten bij al het moois wat de Toerclub biedt op de zondagochtend. Samen met nog 15 man ging deze club als grote groep op pad richting de Zilk….., dachten we….. Al snel na de start ontstond bij mij al het gevoel dat we voor richting de Zilk toch wel heel erg vreselijk de verkeerde kant op fietsten. Niets was minder waar, want mijn oor te luisteren leggend werd me duidelijk dat het pad naar IJsselstein was ingezet. Totaal de andere kant op dus! Nu heeft een schip 1 kapitein (sommige schepen 2) en het is ten strengste verboden je als matroos te bemoeien welke koers is uitgezet door deze oppersten in rang. Toch heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben in een stukje rustig vaarwater bij 1 van de stuurlui op audiëntie gegaan op zoek naar de verklaring van deze koerswijziging. Waarschijnlijk heeft hij op voorhand op mijn komst gerekend, want voordat de vraagstelling volledig mijn lippen was gepasseerd werd ik al voorzien van het antwoord: “Met dit weer is het op de fietspaden in het duingebied veel te druk. Fietsen in de groep brengt dan extra risico’s met zich mee”. Op zich is dit natuurlijk niet echt een verkeerde beredenering, maar toch een met twee scherpe kantjes. Ten eerste: met een koerswijziging wijken we af van het vastgestelde programma. De vooraf aangekondigde koffietenten rekenen na een belletje op onze komst. Bij de no show van de groep bestaat de mogelijkheid dat er een litertje of 7 koffie zomaar het riool in kan worden gespoeld en een aantal taartpunten als voer aan de vogels geserveerd kan worden. Ten tweede: waarom IJsselstein? Een verklaring hiervoor zou kunnen zijn dat IJsselstein destijds niet is opgenomen in de toerkalender. Dat zou dan nu uitstekend de gelegenheid bieden eens te laten zien hoe mooi de rit naar IJsselstein werkelijk is. Nou, dat laatste kan ik wel degelijk onderschrijven. De rit naar IJsselstein is een mooie! En dan een bakkie bij Rivers Marnemoende beleef je als de kers op de taart. Een zonnig terras met uitzicht op de jachthaven, wat wil je nog meer… Toch is er een klein kanttekeningetje te vermelden: De rit naar IJsselstein ligt strak in het verlengde van de ritten naar Oudewater en Snelrewaard. Altijd leuk rijden in deze hoek van Zuid Holland, maar je ontkomt nu niet aan 100+ kilometers. De vraag rijst of we een dergelijke lange tocht als Toerclub willen integreren in het programma. IJsselstein is een mooie locatie, het pad er naartoe is voor de fietser ook niet te versmaden. Maar voor het allermooiste is IJsselstein net iets te ver weg. Na 108 fijne kilometers waren we tegen half twee weer terug in Stompwijk.
Hans
Verslag C1
20 graden warmer dan een paar weken terug gingen we met 8 vrouw en 1 man op pad. De man had opnieuw zijn verrassende wegwijzer bij zich. Amper wind en luchtig gekleed gingen we richting de Meije, de geboortegrond van Regina. Wat een gevoel van vrijheid geeft het als je door het polderlandschap in ganzenpas over de kerkpaadjes snort. Kikkerkoren, groen landschap, blauwe luchten, zon op je huid en in Gelderswoude heet een erehaag van ongeknotte wilgen ons welkom. Drie lama’s staan mooi te wezen in een wei vol boterbloemen, 2 meeuwen staren vanaf een dukdalf over het water en laten ons links liggen. Ganzen en zwanen met kleintjes hebben hun tweede zwemles. De koeien lijken door de buien helemaal schoon gewassen en staan te glimmen in de wei. Op één neus zie ik sproeten. Het gebied is zo prachtig, we nemen onverwachte paadjes in Hazerswoude en zien dit weer eens van een andere kant. Via Zwammerdam, ook zo’n mooi oud centrum, richting stiltegebied de Meie. Als automobilist kom je er niet meer, meest zoef je er met een rondweg omheen, maar met de fiets ligt dit allemaal binnen handrembereik. Lisdodden sieren de waterkant en de paarse versie is in diverse tuinen zichtbaar. Hier en daar een pioenroos explosie, kortom de natuur op zijn best. Eetcafé de Halve Maan kan zijn naam vandaag beter wijzigen in de Volle maan. Het terras zit vol met vroege fietsvogels. Klein nadeel zijn hier de vele huisregels. Het bakkie is uiterst best. Op verzoek van Regina maken we eindelijk een foto bij de watertoren “Het potlood”, allemaal in clubkleding en het valt nog niet mee om de punt in beeld te krijgen. We rijden door het watergebied met links en rechts water, strandje en activiteiten. Deze route nam Regina altijd naar de middelbare school en bij sterke wind kwam het water over de onverharde weg gespetterd. Vader ooievaar vist vers gras langs de oever en komt nauwelijks omhoog.
We pakken regelmatig de waterfles om ons vochtgehalte op peil te houden, de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 29 graden. We fietsen vandaag ons doel van meer dan 65 km. Het was hard werken en ja er is sprake van zadelpijn, maar we hebben het er allemaal voor over. Het was weer flink genieten.
Petra
Op deze zonovergoten zondag vertrok de C2 met 6 fietsers voor een koffiestop in de Meije. De heen route ging via het Noord AA en Gelderswoude waar een oud TC lid ons inhaalde voor een eigen rondje. Toen naar Hazerswoude Dorp en via het Rietveldsepad (ook wel het “strontpaadje” genoemd) naar de Hefbrug van Alphen a/d Rijn. Vervolgens gingen wij rechtsaf over de Steekterweg naar Zwammerdam. Een klein plaatsje met een nostalgisch centrumpje. Via de Ziende kwamen wij in Nieuwkoop aan en fietsten het Meijepad dwars door de plassen door naar “De Potlood” ofwel de watertoren van de Meije. Om 10.10 uur en na 32 km kwamen wij bij het restaurant De Halve Maan aan. Buiten op het terras was het een gezellige drukte. Gelukkig was er nog plek genoeg voor ons en we waren wel toe aan een bakkie koffie al dan niet met een overheerlijke appelpunt. De bediening was vlot en aardig. Terug fietsten we de slingerende Meije uit en via Bodegraven, Boskoop, de Hoogeveenseweg en Benthuizen “immer gerade aus” naar huis. Het was niet de mooiste terug route maar wel de kortste. Door de warmte lasten we een extra drinkpauze in en deden we het wat rustiger aan de laatste vijftien kilometer.
We waren blij, dat de steeds sterker wordende wind ons gunstig gestemd was. Vanaf de start tot thuis klokte ik om 12.20 uur met 61,5 km af.
Vorige week moest ik de lezers mijn verslag schuldig blijven. Wegens verhindering en andere redenen gingen er toch 3 fietsers op pad voor een bakkie in Leimuiden. Naar verluid ging dat prima en met de terug route pakten ze slim de pont naar Oude Wetering, zodat ze de wegopbrekingen in Rijnsaterwoude konden vermijden. Vanaf de start tot terug in het centrum van Stompwijk klokten ze circa 55 km. Petje af voor jullie. Rest mij nog om onze geblesseerden van de ziekenboeg een spoedig herstel te wensen. Wij zien jullie graag weer bij ons fietsen.
Groetjes, Lia de Jong-Zwetsloot
Aanstaand weekend is het Pinksteren en dan fietsen we onze clubrit op maandag. Voor de A en de B staat dan Vlist op het programma. De C gaat dezelfde richting op en houdt de koffiestop in Haastrecht. We vertrekken weer om 8.30u vanaf het Klaverblad.
Op het einde van het jaar wil ik heel graag de ‘Stompwijk helpt kinderkankeronderzoek’ staf nogmaals bedanken voor hun enorme inzet. Wat hebben ze toch hard gewerkt en wat was het toch een geweldige benefiet!
Afgelopen donderdag 13 december heb ik afscheid genomen van Stompwijk en ben ik verhuisd naar Verzorgingshuis Westhoff in Rijswijk. De afgelopen jaren is mijn geheugen steeds verder achteruit gegaan en nu is het moment aangebroken dat ik niet meer zelfstandig kan wonen. Mede door de inwoners van Stompwijk heb ik het zolang kunnen volhouden. Ik heb persoonlijk geen afscheid kunnen nemen, maar toch wil ik een aantal mensen in het bijzonder bedanken:
Zustersdijk. Het was een sfeerloze ruimte, maar met matrassen, kaarslicht en wierook werd het toch nog leuk. Maar er was een groot nadeel: alles moest na de soos steeds weer in de oorspronkelijke staat worden terug gebracht. De jongeren gingen dan ook op zoek naar een nieuwe ruimte, die echt van hen was. Die kwam er (met toestemming van de wethouder) eind 1970 op het terrein naast de toenmalige sportvelden. Het was een bouwkeet, door de jongeren zelf verworven, opgezet en gerenoveerd. De soos ging Asafoetida heten en de ruimte werd ‘De Keet’. Hier hadden de jongeren uit Stompwijk en omgeving een echt fantastische tijd. Het was de perfecte hangplek. Zonder dat er op hun vingers werd gekeken konden zij hun eigen soos en hun vrije tijd vormgeven. Er gebeurde veel, van alles en voortdurend, al konden sommige oudere Stompwijkers het wat minder waarderen. Twee jaar duurde het feest in de Keet, toen Asafoetida opnieuw verhuisde.
De Zolder van het Zustershuis werd het nieuwe onderkomen. Een mooie ruimte met niveauverschillen; hygiënischer en minstens 3 keer zo groot als de Keet. Hier kon het jongerenwerk van Asafoetida tot volle bloei komen en dat gebeurde ook. Het programma werd veelzijdiger: naast de gewone soos meer muzikale optredens en films, thema- en voorlichtingsavonden en er ontstond zelfs een eigen cabaretgroep uit de jongeren. Het duurde allemaal tot de zomer van 1974. Toen trad een nieuwe generatie aan en een nieuw bestuur. Niet lang daarna zou het Zustershuis verdwijnen en plaats maken voor een nieuw Dorpshuis.
wegens verhuizing: