De Blesruiters “In Memoriam”
Sjaak had als kind zijnde al het paardenvirus in zijn bloed. Hij ging altijd stiekem naar de paarden. Hij vertelde dat zijn ouders daar niet zo blij mee waren, ze waren bang dat hij thuis zou komen onder de luizen en de schurft. Dit weerhield Sjaak er niet van, om toch naar de paarden te gaan. In zijn trouwen kocht Sjaak een shetlander voor zijn kinderen waar zij veel plezier mee beleefden.
Sjaak is één van de oprichters van onze ponyclub de Blesruiters in 1973. Dit deed hij samen met de andere bestuursleden Piet Roeling , Aad Koeleman en de voorzitter Maarten de Haan. Een stuk land en een bak vonden de heren ook belangrijk en die vonden ze bij Kees de Jong sr. En zo vormde zich een bestuur. Sjaak is uiteindelijk de langst levende van deze heren.
De Blesruiters zijn ontstaan uit de ponyrace op de kermis die al een aantal jaren plaatsvond en het toenmalige bestuur, dus ook Sjaak vonden dat er beter onderricht moest komen. De pony’s van de ponyrace stonden het hele jaar in het land. En er werd niets meegedaan. Dit vonden zij zonde, en zodoende werd het idee geboren om de Blesruiters op te richten. Van de kinderen die lid werden, werd ook verwacht dat andere kinderen ook op hun pony mochten rijden. En zo hadden ze al snel 20 leden. Sjaak kreeg jaren later de titel als erelid van de Blesruiters. Die hij wel verdiend heeft.
Sjaak was ook degene die vond dat we ons moesten aansluiten als vereniging bij de huidige KNHS. Maar waar hij zich later toch erg druk om maakte, was de afdracht van toen nog 10 gulden van ieder lid. Ook de gene die geen wedstrijden rijden moesten 10 gulden betalen. Hij was het daar totaal niet mee eens. En hij vond het eigenlijk maar een boevenbende. Dit hebben we vaak moeten horen van Sjaak. Maar je kan er als vereniging niet onderuit om lid te zijn van de KNHS en zeker niet in deze tijd.
Sjaak is jaren lang bestuurslid geweest, maar zette zich ook in als leiding van het ponykamp. Waar hij leuke tijden heeft meegemaakt.
Hij had soms wat moeite met de uitbundige en luidruchtige nachtelijke uurtjes van de jeugd. Hij nam ook altijd deel aan de menweekenden van de menners. Lekker rijden met paard en wagen over de Veluwe. Daar genoot hij van. Al hoewel het de laatste jaren erg moeizaam ging met hem, wegens zijn ziekte. Hij mocht dan eigenlijk geen borreltje meer drinken, en daar had hij toch wel moeite mee, want hij lustte ze wel erg graag. Hij nam dan één borreltje en ging over op de cola-light.
Sjaak was ook een liefhebber van de drafsport. En was in het bezit van een eigen draver Neelijan waar hij veel succes en pegels mee heeft verdiend. Of werd je daar nou toch niet rijk van. Je hoorde altijd twee kanten van zijn verhaal.
Bij Ruud in zijn paardenstal werd er iedere zondag ochtend koffie gedronken met een aantal menners. We noemden dat ook de paardenkerk. Daar werd lekker gekletst en gelachen. En mooie verhalen verteld. Ja, dat kon Sjaak wel.
Het gebeurde dan ook regelmatig dat hij de vorige week een verhaal vertelde en dat gewoon de week erna weer deed.
Wij keken elkaar dan aan, moesten lachen en dachten, dit verhaal kennen wij zo onderhand wel. Na de koffie en paardengepraat ging dan ieder zijn paard inspannen en verzamelden we bij Het Blesse Paard, om gezamenlijk een rit te gaan rijden. Onderweg werd er dan gestopt om een bakkie te doen. Dit waren mooie tijden, die helaas al een aantal jaren voor Sjaak niet meer haalbaar waren.
Zo kwam hij ook steeds minder bij zijn paard Lucky. Maar hij zei altijd wel, ik ben blij dat mijn kleindochters en Shirley hem verzorgen.
Hij kon ook altijd mooie verhalen vertellen over zijn zeemansleven. Hij had heel veel gezien van de wereld. Ook blijft mij het verhaal bij dat hij ooit in een barretje met een wel hele mooie dame had zitten praten. En later bleek dat het een man was. Dit kon hij in geuren en kleuren vertellen. Maar of al die verhalen nou wel helemaal waar waren, daar hadden wij onze twijfels wel eens over.
Na het overlijden van zijn vrouw Riet, zag hij het allemaal niet meer zitten. Het hoefde eigenlijk niet meer van hem. Maar na een lange periode krabbelde hij daar gelukkig weer een beetje bovenop. Hij kon weer genieten op zijn manier en zocht een nieuwe hobby. Zo liet hij mij van de zomer, zijn mooie miniatuur schip zien, die hij zelf gebouwd had. Echt een prachtig schip.
Helaas kon Sjaak ook niet meer deelnemen aan onze Blesruiter activiteiten. In het begin kwam hij nog wel eens kijken bij de Blesruiters en genoot dan langs de kant van de paardensport. Maar helaas hebben we hem daar nu al heel lang niet meer gezien.
Sjaak je blijft altijd in onze gedachten, rust zacht.
Bestuur De Blesruiters, Linda Overdevest
