Pfff. Wat een avontuur en wat een ervaring was de Oilibyarally.

Zoals bekend, hebben we na aankomst in ons eerste bivak in Zagora eerst de racetruck nog één keer volledig technisch gecontroleerd. Toen kwam zondag. De technische keuring, dat is altijd een saai verhaal. In een grote warme zaal langs allemaal loketjes gaan om alles te regelen en te laten registreren. Maar gelukkig was aan het einde van de dag alles geregeld en goed bevonden.

Maandag. Eindelijk mochten we ons in onze racekleding hijsen voor de eerste start van de eerste etappe van Van Velsen Rally Sport. In onze categorie waren 40 deelnemers. Trucks en 4×4 door elkaar. Met startnummer 477 mochten wij als 39^e aan de start verschijnen. Nog een paar keer diep ademhalen en daar was het startsein! Een etappe van 330 km met een totale verbinding van 133 km maakt totaal 463 km. Toen we net een beetje begonnen te wennen, mochten we er al uit na ongeveer 60 km: lekke band. Na een redelijk snelle bandenwissel, konden we ons keienpad weer vervolgen. Allemachtig wat een stenen, keien en andere bende. Links en rechts stonden de eerste auto’s al stil met diverse schades en mankementen. Na een dag hutsen, butsen en heen en weer geslinger was er dan toch eindelijk de finish. Pfff wat een ondergrond. Daarna de verbinding terug naar het bivak. In het bivak aangekomen werd al gauw duidelijk dat er nog 2 banden zwaar beschadigd waren. Deze zijn dus in het bivak omgewisseld.

Dinsdag: de tweede dag verbinding 141 km en de proef van 224 km maakt totaal 365 km. Dan denk je dat valt mee wat kilometers betreft… Maar dan blijkt dat de proef zo ingewikkeld en zwaar is dat je toch in het donker pas binnen komt. Deze dag begon met veel stenen, smalle bergpassen en ja hoor, daar waren ze… De eerste serieuze duinen. Na 75 km weer een band kapot (dikke tak onder het zand). Toen in de duinen één keer vastgezeten. Dat werd scheppen (ruim boven de 50 graden in de woestijn). Dit was echt afzien. In het laatste stuk kwamen we nog veel snelle stukken met kleine stenen tegen en veel gaten en droge rivierbeddingen. Na een flinke klap in een gat stootte ik mijn ellenboog enorm. Maar ook vandaag weer de finish gehaald. In het bivak hebben monteur Charl Luiten en Pascal de Baar samen een speciaal kussentje ontworpen om mijn linker ellenboog wat extra steun te geven. Deze deed eigenlijk wel erg veel pijn. Nadat Charl en Jos Haverkamp tot de andere ochtend 6.00 uur aan de truck hebben gesleuteld stond deze er weer “gezond” bij.

Woensdag: de derde proef 196 km verbindingen en 274 km piste maakt 470 km totaal. Deze ochtend was ik voor het eerst serieus gespannen doordat we de twee vorige dagen goed gepresteerd hadden, waren we al naar voren geschoven in het klassement. Daardoor start je wat eerder. Maar inmiddels kenden we het menu, 54 km duinen en aan het einde nog eens 7 km duinen.

Maar hier stond duidelijk bij in het routeboek “Danger klasse 3”!!! Redelijk kort na de start kwamen we al gauw in het ritme. Zo links en rechts al wat ingehaald en ja hoor… daar kwamen ze. De duinen. Sommige zo hoog als de Laurentiuskerk van Stompwijk. Maar eigenlijk kreeg ik er wel heel erg veel plezier in en ging het steeds beter dat surfen met onze rallytruck. Vanaf dat moment noemde we hem “ons blauwe schatje”. Het leek op een bepaald moment zelfs bijna arrogant. Eerst Van Werven (Rainbowteam) los getrokken. Zij stonden al een hele tijd te scheppen. Toen een Toyota, daarna een Poolsteam met een truck, toen weer Rainbow en toen waren de duinen klaar en nog een 200 km snelle stukken waar het ook een slagveld was. Eén 4×4 stond compleet af te branden. Toen kwamen de laatste gevaarlijke duinen… Deze waren niet heel hoog, maar wel kort en stijl, zowel de voor als de achterkant. Dus dat was best flink concentreren en aanpoten. Maar ook deze dag waren we voor donker over de finish. Pfff. Wat waren we blij, er zijn er deze nacht genoeg in de woestijn achtergebleven en mochten daar moederziel alleen de nacht doorbrengen. Wel even een speciaal moment, als je het bivak in komt rijden en heel Team de Rooy en het Mammoet Team staan met zijn allen te klappen. Ook alle bedankjes van alle mensen die je die dag hebt geholpen waren hartverwarmend.

Donderdag: inmiddels weer wat naar voren geschoven in het klassement. Op het menu 348 km verbinding en 293 km piste, dus totaal 641 km. Een lang stuk is meestal een snel stuk, dat was het ook. Een zeer snelle dag met veel rivierbeddingen die we door moesten en over hoge bergtoppen. Ondanks ook deze morgen weer wat last van spanning, hadden we het ritme al snel te pakken en waren we zonder echte problemen mooi op tijd binnen. Wel begonnen de pijntjes en de ongemakken toe te nemen. De ellenboog ging weer beter dankzij het “kussentje van Charl”. In het bivak waren er steeds meer mensen ziek. Ongeveer 80%. Zo ook Jos onze navigator. En in het begin Charl ook. In het bivak schrok ik wel even toen ik bloed plaste, maar dat was de volgende plaspauze gelukkig weer over.

Vrijdag: de laatste dag van de rally. Verbinding 79 km en een etappe van 237 km maakt 356 km. We vertrokken vanuit ons nieuwe bivak in Agadir naar de piste met een doodzieke navigator Jos een vermoeide monteur Bas en ik had spierpijnen op plekken waarvan ik niet wis dat die spieren bestonden. Deze etappe werd bestempeld als een technische maar zeer gevaarlijke. Dus was de keuze gauw gemaakt “heel houden en uitrijden”. Na een paar medische stops voor mijzelf en voor Jos, kwamen we na een groot aantal zeer spannende en extreem hoge onverharde bergpassen aan bij het strand. Na ongeveer 40 km zand en kuilen konden we letterlijk over de laatste heuvel de finish over springen. Terug aangekomen in Agadir kregen we een staande ovatie, enigszins verwonderd keken we elkaar aan, maar toen we uitstapten kregen we te horen dat we op de 14^e plek waren geëindigd en dat er nog nooit een debutant zo hoog was gefinisht. Als je dan door alle grote jongens uit het wereldje wordt omhelst en gefeliciteerd, word je wel een beetje klein…

Zaterdagavond was ik weer thuis. Ons “blauwe schatje” is nog onderweg met Bas (wij hebben het vliegtuig genomen). Een enorme ervaring rijker, 4 kg armer maar rondom gelukkig weer in Stompwijk. 

Aad van Velsen

Dank!

De kledinginzameling van Sam’s Kledingactie voor Mensen in Nood die op  2 oktober in Stompwijk is gehouden, heeft 1500 kilo kleding en schoenen opgebracht voor Cordaid Mensen in Nood. 

Sam’s Kledingactie wil iedereen die hieraan heeft bijgedragen hartelijk danken! Met het aantal opgehaalde kilo’s worden projecten gesteund van Cordaid Mensen in Nood. Voor meer informatie over Sam’s Kledingactie of over de gesteunde projecten kijk op www.samskledingactie.nl  

De vrijwilligers van Sam’s Kledingactie zijn van plan om op termijn weer een kledinginzameling te organiseren voor Sam’s Kledingactie. Om de actie ook dan weer tot een succes te maken, vragen wij iedereen om vanaf nu de kleding hiervoor te bewaren. Mocht u echter eerder uw kleding aan ons willen geven, kunt u voor de dichtstbijzijnde container- of depotadressen bellen naar

tel. 073-687 10 60 of kijken op www.samskledingactie.nl.

Werkgroep op zoek naar bijzondere kavels 

Zoeterwoude loopt al warm voor 41e Missieveiling  

De Missieveiling Zoeterwoude is op zoek naar bijzondere kavels en artikelen, die op de komende veiling op zaterdag 24 oktober a.s. kunnen worden aangeboden. Het dorp loopt al warm voor de veiling, de voorbereidingen zijn in volle gang. Er worden intussen ook vanuit Stompwijk goederen aangeboden. In de Weipoort is onlangs al een kaartavond gehouden (opbrengst 560 euro!) en groepen inwoners zijn bezig met de voorbereiding van buitengewone kavels. “Het is opmerkelijk dat de veiling nu al zo leeft. Je wordt op straat aangesproken, mensen bieden spontaan zaken aan en vrijwilligers zijn volop in touw met de voorbereidingen. Ook de medewerking van veel bedrijven is hartverwarmend”, zegt voorzitter Adri Straathof van de werkgroep Missie en Ontwikkeling.   

Over de aangeboden kavels zegt hij dat het wel dient te gaan om waardevolle en opmerkelijke zaken, die de moeite waard zijn om onder de hamer te gaan. Het gaat lang niet altijd om allerhande goederen, maar ook om uitnodigingen voor evenementen, opvallende uitjes, boot-, bus- en ballontochten, wedstrijden en dergelijke.   

Medische zorg

De 40e veiling bracht in 2014 ruim 42.500 euro op. De totale opbrengst wordt verdeeld onder de nog werkzame missionarissen en -zusters en in toenemende mate hulpprojecten, waar overwegend jonge inwoners van Zoeterwoude en omgeving bij betrokken zijn. De meeste ervan zitten in de sfeer van medische zorg, onderwijs en educatie voor mensen in ontwikkelingslanden. Ook de Stichting Amigos (Bolivia) van Linda de Jong krijgt van de Missieveiling al jarenlang financiële ondersteuning en ook via enkele oud-Stompwijkers worden projecten ondersteund.   Straathof meldt en passant dat de werkgroep op zoek is naar een ruimte in het dorp om al eerder aangeboden veilingartikelen tijdelijk op te slaan. De laatste gebruikte ruimte is niet meer beschikbaar en de organisatie van de veiling verloopt in de laatste weken voor het evenement veel soepeler, als vanuit één opslagplaats kan worden gewerkt.

 Meer giften 

Overigens zijn de projecten, die hulp krijgen via de Missieveiling, niet afhankelijk van vooral één avond veilen. Een toenemend aantal inwoners van Zoeterwoude en omgeving maakt giften over in de wetenschap dat hun bijdragen volledig bij de goede doelen  terechtkomen. “Er blijft bij de Missieveiling Zoeterwoude niets aan de strijkstok hangen. Iedereen, van werkgroep tot wervingsteam en van de notaris en veilingmeesters tot  financiële medewerkers, het is allemaal vrijwilligerswerk. Dat weten mensen en daarom blijft de veiling in trek”, aldus Straathof. Hij sluit af met een uitnodiging: “Ook Stompwijkers zijn op de veiling uiteraard van harte welkom.” 

Nadere informatie:

Jack Luiten 06 5373 6017

Over kavels, bergruimte en bijzondere artikelen:

Rinus v. Swieten  071 – 580 2682 en Adri Straathof  071 – 5801159.

Zie ook www.missieveiling-zoeterwoude.nl

Nel 

Nel, te jong weduwe, heeft het heft en de heggenschaar in handen genomen. De heg groeit haar boven het hoofd. Een spin belandt ongewenst op haar schouder. Ongecontroleerd maait ze in het rond. Nel en spin komen er gelukkig levend van af, maar de stroom is hartstikke dood. 

Petra (red)

Fietsen in de stilstaande wind  

Heel geleidelijk duwen mijn beide voeten tegen hun eigen pedalen. Om de beurt geven ze elkaar de kans om hun eigen kracht te laten zien op hun eigen plek. Ze helpen elkaar om door te zetten. Was het maar overal zo, en zo simpel… 

Josine van Es       

Waarschijnlijk zou ik moeten schrikken als iemand ‘s nachts door mijn raam klimt. Maar ondanks alles glimlach ik als het raam opengaat. En inderdaad, een paar seconden later staat May twijfelend naast mijn bed. “Mag ik – eh”

Ik weet niet of ik blij moet zijn dat het kennelijk weer goed is tussen ons, of dat ik moet zeggen dat we moeten praten.. Maar het is half vier, dus ik houd de dekens omhoog en schuif een stukje op. Twee weken geleden zou ze  gewoon in mijn bed gekropen zijn.

“Sorry,” fluistert May, als een rilling over mijn rug loopt. Ze denkt vast dat ik huiver omdat haar ijskoude voeten de mijne raken. Ik kan natuurlijk niet zeggen dat het komt doordat mijn hart een slag overslaat als ik haar hoofd op mijn schouder voel en haar adem over mijn nek blaast als die eerste dag van de lente die altijd naar vrijheid ruikt en doordat onze lichamen nog steeds precies passen en de sterren sterker stralen omdat ze eindelijk terug is. Dus zeg ik maar niets.  

Ons hele leven is al één groot logeerpartijtje en ik weet zeker dat ik niet de enige ben die slecht heeft geslapen de afgelopen weken. Al ben ik wel de enige die stiekem hoopt dat dit logeerpartijtje over een jaar of tien een ‘tot de dood ons scheidt’-situatie wordt. Maar dat is nog zoiets dat ik haar nooit kan vertellen.  

Ik slaap bijna weer als May de stilte verbreekt. “Zullen we buiten gaan zitten? De sterren zijn prachtig.” We klimmen door het raam naar buiten. Onze benen bungelen over de rand van het schuine dak tussen onze slaapkamerramen. Ik zie dat May iets wil zeggen, maar de goede woorden niet kan vinden. Ik kijk hoe ze met haar tenen wiebelt. Met haar  ketting speelt. Haar mond opent om iets te zeggen, maar toch weer op haar lip bijt.

“May,” begin ik. Ik weet ook niet waar ik heen wil, maar hoef het niet te bedenken, want ineens raken haar lippen de mijne. Een moment laat ik mezelf verdrinken, voordat ik me terugtrek.

Ze kijkt me aan: “Sarah. Vertrouw je me?” Dit keer kus ik haar, want hoe kan ik haar niet vertrouwen als ze zo klinkt? De sterren zijn inderdaad prachtig en ik denk dat ik er eentje ingeslikt heb, want ik ontplof van binnen.  

Jayme Bocxe

 Bovenstaand verhaal is ingezonden door Jayme, sinds kort schrijfster van korte verhalen. Ze volgt samen met Josine van Es, Ria Luiten, Agnes van Boheemen  en ondergetekende de cursus “het schrijven van Zeer Korte Verhalen” bij de bibliotheek in Voorburg. Ze laat u hierboven meegenieten van het resultaat. En Josine, kampioen korte verhalen op de volgende bladzijde.

Red. Petra

Woejbusje

Op donderdag 8 oktober vertrekt er weer een busje naar Leidsenhage. Er kunnen 7 personen mee. Jong en oud mag mee en ook de boodschappenkar en/of rollator. Vertrek om 10.00 uur vanaf de Akkermunt en om 10.05 uurvanaf de Pinksterbloem. We gaan weer retour naar Stompwijk om 14.00 uur

Opgeven bij Coby vd Geest; telefoon, 0715801561

Gitaar gezocht

Wie heeft nog een gitaar liggen die hij niet meer gebruikt?

Willen wij graag overnemen.

Agnes van Boheemen tel 070- 3274123

Met de collecte is het mooie bedrag van € 1116,04 opgehaald. Alle mensen die onze collectanten een bijdrage hebben gegeven hartelijk dank hiervoor. Alle collectanten wil ik bedanken voor hun tijd en inzet. Nogmaals hartelijk dank. Ik ben erg blij met jullie. Ik hoop dat ik volgend jaar weer een beroep op jullie kan doen. Als er nog mensen zijn die mij volgend willen helpen dan graag, want er is nu een wijk niet gelopen en dat is natuurlijk jammer van de gemiste inkomsten.  

Met vriendelijke groeten namens het Prinses Beatrix Spierfonds: Helene v.d. Bosch

De collecte in Stompwijk heeft € 132,— meer opgebracht dan vorig jaar. De KWF wil langs deze weg ieder en niet in de laatste plaats de collectanten bedanken voor dit mooie resultaat.  

Met het geld dat onze collectanten hebben opgehaald, blijft KWF Kankerbestrijding zich inzetten voor minder kanker, meer genezing en een betere kwaliteit van leven voor kankerpatiënten. Dat doen wij niet alleen, maar samen met patiënten, onderzoekers, artsen, donateurs en vrijwilligers.  

Samen moeten én kunnen we kanker overwinnen

Dankzij onderzoek is de 5-jaars overlevingskans gestegen van 25% in 1949 tot 62% in 2013. Helaas zijn we er echter nog niet. Jaarlijks overlijden er bijna 42.000 mensen aan kanker. Er is nog een lange weg te gaan. Wetenschappelijk onderzoek blijft daarom heel hard nodig.

Heeft u de collectant gemist en wilt u alsnog een bijdrage leveren? Dat kan.  

Doe een eenmalige donatie via de machtigingskaart die de collectant heeft achtergelaten. Doneer online via kwf.nl/doneren

Sms ‘gift’ naar 4333 en investeer eenmalig € 2,–.
Jan van der Burg