Is een bekend liedje uit de oude doos. Ja maar wie gaan er mee?

Een bus vol met Zonnebloemers dus. Het was prachtig weer en de stemming was opperbest.

Na aankomst in de Keukenhof, genoten we eerst (Hollandse gewoonte) van koffie met appeltaart. Na het uitdelen van de lunchtasjes, gingen we op weg naar de fotograaf. Dat werd hilarisch, aangezien we met heel veel rolstoelen waren. Op het teken van de fotograaf moesten we allemaal ons lunchtasje omhoog houden zodat iedereen kon zien dat we van de Zonnebloem waren.

Daarna ging iedereen op weg om de mooie bloemen te bekijken. Ook de verschillende themakassen waren prachtig ingericht. Er stond bij de molen een grote klomp waar je in kon gaan staan om een foto te maken. Omdat ik van 10 jaar geleden ook zo’n foto had wilde ik daar dit jaar ook een foto van hebben. Maar ja, 10 jaar ouder en stijver, valt het niet mee om in de klomp te stappen. Ik keek mijn ogen uit naar al die Japanners die in een mum van tijd in die klomp zaten. Maar zo jullie zien, de foto is aardig gelukt. Op een bankje onze lunch verorberd en na een rustige wandeling hebben we op een terrasje koffie gedronken.

Ik heb heel veel foto’s gemaakt, 157, waarvan ik wel een goeie 60 thuis weer verwijderd heb. Dat was om dat ze, of bewogen, of niet naar mijn zin waren. Met dank aan Janet die op mijn bevel…… stop of even draaien……..mij de gelegenheid daar toe gaf.

Hier mee wil ik alle vrijwilligers(-sters ) bedanken voor de gezellige dag die zij ons bezorgd hebben.

Groetjes Ria van Dijk

Ik was 18 jaar toen jij me aannam in Emmaus, ik kon toen niet bedenken dat we zoveel paardenavonturen gingen beleven. Op een dag zaten we aan de koffie toen je mij vroeg: “Jij rijdt toch paard, wil je niet eens komen rijden op mijn paard?” Dat was toen Rosa, hierna werd dat haar veulen Bromeet. Toen we Bromeet gingen beleren om op te rijden ben ik er vanaf gegooid. Ik moest toen naar het ziekenhuis. Jij bracht me er naar toe. Alle vervolgafspraken erna toen ik geen auto mocht tijden, regelde je het zo in Emmaus dat je weg kon om mij naar het ziekenhuis te rijden. Je ging Bromeet ook voor de kar beleren, nog die oude houten 2-wieler en toen Wanda kwam ging je met haar aan de slag en zette ook haar voor de kar. Je kreeg de smaak te pakken en je koetsiersbewijs halen en toen je van lieverlee steeds meer ritten ging rijden, ging ik als vanzelfsprekend vaak mee. Je stak me aan met het men virus en moedigde me aan ook mijn men bewijs te halen. Je was erbij toen ik (met Sonja) examen moest doen in Wassenaar. Toen Neranda geboren werd en oud genoeg was heeft ze samen met haar moeder in een tweespan gelopen, door jou beleerd. Toen haalde je ook je men bewijs voor de tweespan. Intussen had ik ook een paard, Daisy, je was erbij toen ik haar kocht, maar we deden nog veel paardenritten en ringsteekwedstrijden samen. Het werd steeds zotter, we waren lid van wel 3 men verenigingen herinner ik me, de Alphense, de Zoetermeerse en natuurlijk de Blesruiters in Stompwijk. Ook werd jij vaak uitgenodigd in de Bollenstreek, we hebben daar zoveel ring gestoken! In de Zilk, Hillegom, Lisse, Rijnsburg, Katwijk, echt overal waren we van de partij, jaar na jaar. Voor de Alphense club hadden we elk jaar, vaste prik het ringsteken in Alphen en Bodegraven. We begonnen ooit in Koudekerk en Hazerswoude-dorp. Voor de Blesruiters gingen we naar Leidschendam en natuurlijk elk jaar mee in de optocht met de Stompwijkse Paardendagen. Nog meegedaan aan het estafettespel en later jaren achter elkaar ringsteken op het grote veld. Prachtige herinneringen hieraan zijn de prachtige foto in de kantine van de Blesruiters (van de optocht) en de foto in het boek van het 100-karig bestaan van ‘Nooit Geacht”. Als we in het begin ergens gingen ringsteken, reed je met de tractor en daarachter de veewagen en daar achter de kar, of de kar werd door iemand anders meegenomen. Ik zat dan op het wiel. We reden wel met paard/wagen naar de start. Later kwam je bus met een echte trailer!Bij de Zoetermeerse en Alphense club hadden we vaak uitgezette ritten, steeds geregeld door iemand van de club en daarvan daar ook startend. Op de mooiste plekken kwam we toen. Ook jij zette ritten uit voor de vereniging via Cronesteijn en de Vlietlanden. Prachtig vond je dat. Later werd je ook lid van de veteranenclub. Toen de Alphense club een jubileum vierde, mochten we allemaal mee in echte oude postkoetsen, overal vandaan, verplicht in kleding uit die tijd. Een prachtig lange rit, helaas wel in noodweer gereden. Ook hadden we strandritten, avondritten, snertritten en niet te vergeten barbecueritten.

Vèr voor ze bij de Blesruiters van Zorgvlied gehoord hadden gingen we al op men vakantie. Met het vaste clubje van Nic en Riet de Jong, Piet en Lien Roeling en Sonja! Dit groepje ging ook mee met ritten en ringsteken, samen met de fles CB. Na afloop van ringsteken of tijdens een rit was het tijd voor een borrel en napraten. We hebben wat afgepraat en gelachen toen. Achteraf was het een gouden tijd!We reden eerst met de spider, pas later kwam er een echte marathonwagen en voor het ringsteken en antiek rijden (denk maar de Haagse Koetsjesdagen) kocht je een antieke Oostenrijkse boodschappenwagen. Dat hield wel in dat we Oostenrijkse kleding moesten dragen. Jij kocht wat kleren in een jachtwinkel en ik kreeg mijn moeders oude ‘dirndl-jurk. Wat heb ik de jurk veel gedragen en jij je lederhose. Die kleren staan voor: antiek rijden, al die prijzen voor ringsteken, voor de dagen, de versiering, het authentieke, de publieksprijs, bekers, vaantjes en héél veel bossen bloemen. De kleren staan ook voor de vele gesprekken met elkaar op de bok, want we hebben uren naast elkaar gezeten en gekletst, met veel humor of soms héél serieus met emoties en met veel paardenverhalen.

Voor jullie trouwdag ooit hebben we eens alle menners gemobiliseerd en gevraagd jou en je lieve vrouw en de rest van de familie naar de kerk te rijden met paard en wagen. Wat een optocht was dat! Neranda had ik met een smoesje weggelokt bij je. Ik zou haar één week longeren bij Wesseling. Wist jij veel dat ik toen met haar oefende om ook je eigen paard in die optocht mee te laten rijden, wat was je toen verbaasd. Zelf reed je ook bruidsparen door Stompwijk en Zoeterwoude met een grote boog en een tekstbord die je aan de spider vastbond.

Alle evenementen en ritten waar je voor gevraagd werd, daar ging je heen, ook als het heel slecht weer was. Je vond dat we dat verplicht waren aan de organisatie. Ook al ging dat dan uiteindelijk niet door, jij was wel gekomen.

Je was ook altijd als eerste ter plekke en vaak als je ergens moest rijden waar je nog niet geweest was ging je de avond ervoor er naar toe om precies te weten waar je moest zijn.

Rinus, je had altijd veel paardenwijsheid, een schat aan kennis. Als ik ergens niet uitkwam altijd wist je raad, je vertelde honderd uit. Ook over vroeger bijvoorbeeld over hoe jullie op het land werkten en omgingen in die tijd met paarden. En over jullie paard dat wel 12 veulens kreeg, die iedereen wilde hebben.

Je zei altijd dat je nooit uitgeleerd raakte over paarden en was altijd geïnteresseerd in paardenverhalen en de nieuwste snufjes. Je las de Mensport altijd van A tot Z en ging tot afgelopen november aan toe, altijd graag mee naar Paard en Koets, eerst in Den Bosch en de laatste paar keer in Ermelo, altijd enthousiast!

Jij hebt nog véél, meer met je paarden beleefd, alleen, met anderen en met mij. Dit is maar een greep uit de vele herinneringen en avonturen, Wat een paardenvirus.

De diepe vriendschap met jou die begon op mijn 18de gaat nu eindigen, 36 jaar later, maar wat heb ik heel veel met jou beleefd en wat veel prachtige herinneringen, stapels foto’s en niet te vergeten nog steeds je laatste paardje, Neranda, nu 24 jaar oud.

Ik bedank je Rinus, uit het diepste van mijn hart voor alle prachtige ritten wedstrijden. Alle wijsheden, alle kennis over paarden en bovenal: ontzettend bedankt voor je lieve vriendschap, al die jaren lang!!

Ik ga je ontzettend missen.

Irene Berg– Brandhorst

Vorige week vrijdag is Rinus overleden op de prachtige leeftijd van bijna 95 jaar, 25 mei zou hij 96 geworden zijn.

Voor op de kaart staat een mooie foto van het weidse polderlandschap bekeken vanuit zijn huis. Tussen de knotwilgen aan de vaart het beeld van een tweespan paarden voor een boerenkar.

Dit was een cadeau van de Blesruitermenners bij zijn 60 jarig huwelijk, Rinus was een paardenman in hart en nieren.

Rinus was een actief lid van de Blesruiters en wij kennen hem het beste als menner. Wie kende hem nu niet met zijn tweespan en later enkelspan bonte pony’s? Hoewel Rinus regelmatig deelnam aan wedstrijden genoot hij het meeste van de ritten die werden georganiseerd. Of het nu een rit was in de omgeving b.v. naar Delfsehout, de Ackerdijkseplassen, door de landgoederen in Wassenaar of gewoon een rondje Stompwijk met zijn maten uit de paardenkerk op het laantje van de dokter, hij genoot daar intens van. Tijdens de rit bij de koffie of de borrelstops even bijpraten met de groep of een humoristisch verhaal vertellen. Vaak kwam hij dan even naar me toe en zei, Ab wat rijden we toch weer een mooie rit. Maar niet alleen bij de Blesruiters ook bij Alphenseruiters en de veteranenclub uit Pijnacker reed Rinus vele ritten mee. Een ritje Meyendel en daar aan een grote tafel met de hele groep met natuurlijk een pannenkoek met een drankje, daar genoot hij van.

Over Meyendel nog een uitzonderlijk verhaal.

Twee meiden, allebei genaamd Nancy, hadden hun paard gestald bij Jos op het erf van Rinus en wilde een ritje maken naar Meyendel. Maar ze wisten de weg niet zo goed. Rinus bood aan met zijn autootje voor te rijden en hen de weg te wijzen. Op het terras van Meyendel onder het genot van een drankje, zei een van de meiden kijk daar, het lijken Willem Alexander en Maxima met de kinderen wel. Rinus had oogcontact met Willem Alexander, u kent dat wel, Willem Alexander kwam vervolgens spontaan naar Rinus toe en zei “ja ik ben het echt”. Er volgde een kort maar geanimeerd gesprek. Toen de koning vroeg waar hij vandaan kwam, zei Rinus: “uit Stompwijk”, “O dat ken ik wel van de Harddraverij en de ponyrace”, zowaar een uitzonderlijk verhaal.

Maar niet alleen ritten in de omgeving maar ook bij ritten op de Veluwe en men weekeinden was hij van de partij. Regelmatig ging ook broer Jas mee.Toen de jaren begonnen te tellen en het op- en af stappen van de kar moeizamer ging hadden ze daar ook wat op gevonden, een klein keukentrapje achter de bok en het probleem was opgelost.

Tijdens een rit in Garderen op de Veluwe zaten de twee tijdens de rit met hun mobieltje naar het thuisfront te bellen. Kunt u het zich voorstellen, beiden achter in de 80 op de bok met een mobieltje bellend naar het thuisfront en iedereen kon het horen. Een eindje verder ging het echter mis. Rinus had al van een aantal menners de hint gekregen naar een nieuwe kar uit te kijken, want zijn karretje begon tekenen van verval te vertonen. Rinus en Jas op de bok ook niet de lichtsten, ineens brak het onderstel van de kar. De twee pony’s bleven een eindje verder keurig staan maar Rinus en Jas lagen met hun snufferd in het zand. De kar kon ter plaatse provisorisch met een bout van de proviandmand van Nico de Haan worden gerepareerd en de rit voortgezet.

Ook op de Stompwijkse paardendagen was Rinus van de partij. Tijdens de optocht en het ringsteken herkenden we Rinus met zijn Antieke Oostenrijkse boodschappenwagen gestoken in originele kledij. Tijdens het aansluitende ringsteken, met Irene als zijn vaste steekster, behaalde hij vele prijzen. Hoewel het soms wel eens niet helemaal eerlijk was, want Rinus zijn pony huppelde wel maar ging zelden met de gewenste snelheid vooruit, dus moest hij wel eens vermanend toegesproken worden.

De paarden waren zijn lust en zijn leven, maar ook over zijn jaren als directeur bij het verzorgingshuis Emmaus kon hij boeiend en met voldoening vertellen. Vaak zei hij dat naast de paarden, het de mooiste jaren van zijn leven waren. Hij werd daar zeer gewaardeerd. Als je daar 10 jaar leiding mag geven, zonder universitaire titel, dan heb je iets wat denk ik vele hedendaagse managers node missen.

Het leven van Rinus heeft ook zijn mindere kanten gekend met name de ziekte van zijn Lena. Wij allen hier en met name ook de Blesruiters die Rinus kenden, hebben bewondering en respect voor de vele jaren dat Rinus, uiteraard met de kinderen, Lena thuis hebben verzorgd en Rinus altijd de ruimte gaven om mee te gaan met de menners.

Met voldoening denken wij ook terug aan hun 60 jarige bruiloft toen wij de hele familie met paard en wagen naar de kerkdienst hebben gereden en Lena in de door Nico de Haan geregelde speciale kar ook gewoon mee kon in de stoet, Rinus glunderde..

Zomaar een greep uit de bijna 96 jaar Rinus van Haaster en dat vertel je niet zomaar op twee A4-tjes. Het halen van zijn koetsiersbewijs in Valkenburg, met de tractor, er achter de paardentrailer met pony’s en waar de kar dan gewoon achter de paardentrailer geknoopt was. Rinus was niet zo moeilijk en natuurlijk z’n scootmobiel ritten, het wordt een te lang verhaal.

Vrijdag brachten we Rinus, zoals hij dat zelf wilde, per platte boerenwagen, met dochter Tilde op de Bok, van huis naar zijn laatste rustplaats gevolgd door een aantal Blesruitermenners.

Wij zullen Rinus herinneren als actieve, inspirerende en humorvolle Blesruitermenner.

Een terecht erelid.

Ab Spaan