Maar Corrie Janson- van Haaster wel!

Sluit je ogen en ga terug in de tijd en neem grote stappen, 10, 20, 50 naar 100 jaar. In gedachten zie je de nodige ontwikkelingen; de komst van de radio, wasmachine, tv, vliegtuig. De eerste Wereldoorlog is net afgelopen en de Spaanse griep heeft vele slachtoffers gemaakt. Haar vader werd voor die oorlog opgeroepen in militaire dienst. Of hij nu 2 kinderen of een boerderij draaiende moest houden, dat maakte niet uit. Die boerderij staat in Voorschoten met het opschrift: “Wie kan keeren de hand des Heeren”. Het was een monumentale boerderij en wordt tijdens de oorlog getroffen door brand. Militairen die op dat moment in de Blauwe tram zaten waarschuwden haar moeder. Moeder moest vluchten met 2 kleine kinderen naar haar schoonmoeder aan de Leidscheweg. De boerderij brandde volledig af. Ze waren laag verzekerd, er werd een nietig boerderijtje voor terug gezet.

Het is 8 oktober 1921, in het gezin Van Haaster wordt Corrie, als 6^e kind, geboren. Haar vader heeft in militaire dienst tuberculose opgelopen in de loopgraven van Jutphaas. Die ziekte heeft een enorme impact op het gezin, haar vader moest naar een sanatorium. Dat bracht kosten met zich mee. Belangrijker is dat vader en dus de kostwinner van huis was en er hulp ingeroepen moest worden en hulp kost geld. Haar vader kwam zogenaamd genezen terug, er was immers toen nog geen medicijn. Eigenlijk net als nu met de Corona, zegt Corrie. Hij was wel aangesterkt, hij had een goed leven gehad in de bossen, veel rust, goed eten en drinken. De klachten bleven echter. Hij moest terug naar het sanatorium. Vader wilde daar graag een foto van het gezin. Een fotograaf werd gevraagd, zijn wens was om hen er zo natuurlijk mogelijk te fotograferen.

Het gezin breidde zich uit tot 9 kinderen. Uiteindelijk is hij op 47 jarige leeftijd overleden. Corrie was toen 6 jaar oud. Dat hij overleed was al erg, maar ook dat hij zijn vrouw en oudste dochter Dora besmet had.

Haar moeder is hertrouwd met de baasknecht, Theodorus Borst.

Hij wilde zijn geld wel in de boerderij steken. Ze waren arm geworden door de kosten. Maar dan wilde hij wél met haar trouwen. “Heeft ze maar gedaan, uit liefde kan het niet geweest zijn, meer uit nood”. De oudste kinderen konden helemaal niet met hem opschieten en vonden hem hé-le-maal niet leuk.. Het viel voor hem natuurlijk ook niet mee, hij had ineens een gezin met 9 kinderen.

Binnen 2 jaar na het overlijden van hun vader sterft hun moeder, ook op 47 jarige leeftijd. En 6 weken na haar, het 8^e kind Jantje (6). Haar oudste zusje Dora overlijdt op 20 jarige leeftijd eveneens aan tuberculose. Ze had haar ouders veel verpleegd.

De kinderen bleven achter met pleegvader Borst. De oudste kinderen (17 en 16 jaar) deden het huishouden. Het ging niet goed. Uiteindelijk besloten de voogden dat het beter was dat ze uit elkaar gingen. De boerderij werd verkocht. De 2^e vader ging terug naar zijn familie.

De oudsten van onze kinderen gingen in betrekking voor dag en nacht bij vreemden. De jongste kinderen Rinus, Bertus en Corrie (inmiddels 8) kwamen in Stompwijk terecht bij pleegouders. Bij ome Jas van Bohemen (broer van haar moeder) en zijn vrouw tante Kee. Zij hadden geen kinderen.

Mijn zusje Annie ging naar Wateringen naar tante Anna, de zus van mijn vader en haar man. Ook dit echtpaar had geen kinderen.

Het was niet leuk bij haar pleegouders “die mensen deden wel hun plicht, maar ze waren niet warm”. Mijn pleegmoeder was streng. Ze mocht nooit protesteren. “Jij altijd met je waarom, waarom?”

Ze had maar te gehoorzamen, ze werd meer geleefd, dan dat ze zelf leefde. Ze had helemaal niets te zeggen, helemaal niets! Ouders waren altijd de baas. Bij mijn vriendinnen was het ook vaak niet anders hoor!

“Wees nou maar blij dat je hier bent, anders had je in een weeshuis gezeten!” heeft ze altijd onthouden. Dankbaar blijven! Dat werd haar vaak onder de neus gewreven.

Corrie had in Voorschoten op school nog geen breuken gehad en werd een klas teruggeplaatst, daar presteerde ze te goed en mocht later een klas overslaan. Achteraf had ze daar nog spijt van, anders had ze nog een jaar langer op school kunnen zitten. Alles beter dan aan het werk op de boerderij. Toen ze (13) was en van school afkwam, ging de dienstbode direct weg en moest ze helpen met koeien melken. Dat wilde ze helemaal niet. Ze moest gelijk de stal in, kijken hoe je een koe moest vangen. Ze had niets te zeggen. Het was niet anders, het waren arme gezinnen en er moest hard gewerkt worden.

Rinus kwam van school en moest boer worden. Hij ging zijn eigen gang en ging vaak uit en zat soms te slapen onder de koeien. Hij was niet echt een boer maar wel een zakenman. Hij had charisma en kon goed praten, gedichten maken en werd zonder diploma’s directeur van Emmaus.

Zou het veel anders geweest zijn?

Bijna niemand ging doorleren in die tijd. Ook in de tijd dat ze zelf kinderen had, was studeren ook niet echt gewoon. Ze heeft het wel altijd gestimuleerd.

Ze had er toen helemaal geen zin in het werk op de boerderij. Ze heeft zich er niet ongelukkig gevoeld. Ze had geen andere keus. Om 4 uur haar bed uit, koeien naar voren halen. Ze werd vooruit gestuurd. Haar pleegvader met een handkarretje er achteraan. Melkbus en teems op de kar, ter plekke in het land melken. Ze hadden stukken land langs de weg. Dat ze bang was voor de loslopende stier, daar werd geen rekening gehouden. Dat heeft ze tot  haar trouwen gedaan heb, tot haar 24^e.

Als je honderd wordt heb je veel te vertellen, dus dit verhaal wordt vervolgd.

Petra Oliehoek- van Es

	Na een ambtsperiode van 5 jaar nam Klaas Tigelaar eind augustus afscheid van Leidschendam-Voorburg. Maandag 30 augustus bracht hij een afscheidsbezoek aan verschillende organisaties en dinsdagavond 31 augustus was er een afscheidsbijeenkomst op het Gemeentehuis in Leidschendam.   Door de coronamaatregelen is er gekozen voor een alternatieve invulling van het afscheid en mochten er maar een beperkt aantal mensen aanwezig zijn. Klaas Tigelaar: ”Ik heb de afgelopen 5 jaar met veel inwoners en organisaties in Leidschendam-Voorburg kennis gemaakt en ben overal hartelijk ontvangen. Ik wil iedereen bedanken voor de mooie ontmoetingen, betrokkenheid, inzet voor elkaar, voor de buurt, bij verenigingen en bij het organiseren van activiteiten die de gemeente tot een bloeiend geheel maken. Ik vind het ontzettend jammer dat ik niet iedereen persoonlijk heb kunnen ontmoeten om afscheid te nemen.”   Gemeentelijke onderscheiding UBU Tijdens het afscheid werd hij onder andere toegesproken Commissaris van de Koning Jaap Smit. Hij heeft Klaas Tigelaar de afgelopen jaren ervaren als een goede burgemeester met wie het prettig samenwerken was, met name ook in zijn rol als voorzitter van Vereniging van Zuid-Hollandse Gemeenten. Michel Bezuijen, burgemeester van Zoetermeer, bedankte hem namens de buurgemeenten voor zijn inzet en prettige samenwerking in de regio, die het afgelopen jaar nog intenser was door de afstemming en uitvoering van de coronamaatregelen. Jeroen van Rossum sprak hem toe namens de gemeenteraad en roemde hem als een echte burgervader, een burgemeester die graag onder de mensen was, oprechte aandacht had en een luisterend oor. Een energiek bestuurder met liefde voor het openbaar bestuur en inwoners. Met sterk leiderschap, niet zozeer door luid leiderschap, maar door ontmoeten, verbinden en een stille kracht te zijn, met rust en scherp op het juiste moment. Ook werd hij verrast met een gemeentelijke onderscheiding, de UBU*, voor zijn inzet voor de Leidschendam-Voorburgse gemeenschap. Deze werd door locoburgemeester Astrid van Eekelen uitgereikt.   Afscheid van het openbaar bestuur Na bijna vijf jaar heeft hij afscheid genomen en start hij per 1 september 2021 als voorzitter van het college van bestuur van de Laurentius Stichting, een stichting voor katholiek onderwijs en opvang gevestigd in Delft. De afgelopen twintig jaar vervulde hij verschillende functies in het openbaar bestuur. Hij werkte als raadslid en wethouder in Alphen aan den Rijn en was burgemeester in Oud-Beijerland. Na het burgermeesterschap in Leidschendam-Voorburg vervolgt Tigelaar zijn loopbaan nu in het onderwijsveld, waar hij eerder werkzaam was.   *De UBU is de naam van het kleurrijke kunstwerk van de Haagse kunstenaar Jan Snoeck (1927-2018). Het kunstwerk staat in het groot aan de Via Donizetti in Voorburg.   Fotograaf: Michel Groen

Doctor van Noortstraat in Stompwijk

27 juli 2021

“Dit is wel een hele originele en directe vorm van bewonersparticipatie”, was vorige week de reactie tijdens een rondwandeling door de Doctor van Noortstraat. De wandeling vormde de aftrap van de herinrichting van deze straat, het derde deelproject van Bereikbaar Stompwijk.

Woensdag 21 juli verzamelde zich onder leiding van wethouder Astrid van Eekelen een tiental deelnemers voor de rondwandeling. Na een korte introductie door de wethouder ging het gezelschap, voorzien van een veiligheidshesje en een flesje water vanwege de tropische temperatuur, op pad. Wensen en ideeën voor de herinrichting van de Doctor van Noortstraat werden gedurende de hele wandeling geuit, bijvoorbeeld over parkeren, langzaam verkeer, één- of tweerichtingsverkeer, wateroverlast en kwaliteit van de nieuwe inrichting. Voorts werd stilgestaan bij bijzondere plekken, zoals het haventje, Het Dorpspunt, het kerkplein en woningbouwlocaties.

Ophalen wensen en ideeën

De gemeente en het hoogheemraadschap van Rijnland willen graag de wensen en ideeën weten die bewoners van Stompwijk hebben om van de Doctor van Noortstraat een woonstraat te maken. Deze en de nog volgende wandelingen moeten daaraan bijdragen. Tevens vinden hierover gesprekken plaats met de belangrijkste sleutelorganisaties binnen het dorp.

Het is helaas niet meer mogelijk om u aan te melden voor de volgende wandelingen. Wilt u wel uw wensen en ideeën doorgeven? Dat kan tot en met 31 augustus via de website van de gemeente.

Schetsontwerp in meerdere varianten

Mede op basis van de wensen en ideeën die bewoners doorgegeven hebben, wordt een schetsontwerp voor de herinrichting opgesteld, in meerdere varianten. De verwachting is dat die in oktober klaar is en de bewoners erop kunnen reageren. Het einddoel van het planproces is de vaststelling van het schetsontwerp door de gemeenteraad en het bestuur van het hoogheemraadschap in december 2021.