In de kerk hebben we natuurlijk, net als iedereen, met de gevolgen van het coronavirus te maken gekregen. In het voorjaar moest de kerk een tijdlang helemaal dicht. Gedurende een paar uur in de week konden mensen binnenlopen om een kaarsje te branden of even te bidden. Het leverde heel bijzondere momenten op. Zo heel stil in een kerk zitten en je gedachten de vrije loop laten gaan is heel bijzonder.

Met Palmpasen kwam pastoor Broeders de palmtakjes zegenen met slechts een handjevol mensen erbij. De dag erna konden mensen een palmtakje, een kerkboekjes voor Pasen en voor de Kruisweg en een kaars op komen halen. Met het boekje voor de Kruisweg kon deze persoonlijk gelopen worden. En met het boekje voor Pasen kon een viering op TV gevolgd worden. Op Paaszaterdag kwam de pastoor weer naar Stompwijk om de Paaskaars in te wijden. In voorgaande jaren gebeurde dat in Zoeterwoude omdat we in Stompwijk geen paaswake hebben. Nu gebeurde het weer in onze eigen kerk. En chauvinistisch als we zijn voelde dat toch wel goed.

In het begin dachten we allemaal dat het een kwestie van een paar weken of maanden zou zijn. Inmiddels weten we beter. Er is al heel wat afgebeden en je vraagt je wel eens af of het wel helpt. Bidden blijkt geen enkele garantie te geven dat je er wel goed doorheen komt. Het geeft wel kracht om te blijven hopen dat het ooit weer beter wordt en dat we er samen wel doorheen komen.

Ondanks, of misschien wel door, corona is er een boel saamhorigheid. Er wordt veel creativiteit van iedereen gevraagd. Waar in andere jaren je een standaard draaiboek van de plank kon pakken voor een bepaalde gebeurtenis of feest, moet je nu bij alles wat je doet nadenken of het wel kan en hoe je dingen moet regelen.

We zijn heel blij dat we toch best veel hebben kunnen doen. Er zijn speciale boekjes gemaakt, missaaltjes en kaarsen rondgebracht. Bij de vieringen met weinig mensen is het een hele organisatie om mensen aan te laten melden en presentielijsten te maken. In de kerk is ervoor gezorgd dat de plaatsen waar mensen kunnen zitten, met voldoende afstand, zijn gemerkt. Er zijn desinfecterende middelen, er wordt grondiger schoongemaakt en er wordt voldoende tijd tussen vieringen aangehouden zodat er geventileerd kan worden. Een heel gedoe, maar we zijn heel blij dat we dat kunnen doen zodat er toch nog iets mogelijk is in de kerk.

Het is heel jammer dat er niet meer mensen in een viering mogen zijn. Daar voel je je soms schuldig over, maar het is wat het is en we moeten er mee dealen. De heilige Corona stierf de marteldood en zo erg hebben wij het dus nog lang niet.

De lezing van zondag 20 december vertelt van Maria, die als ongetrouwde jonge vrouw zomaar te horen kreeg dat ze een zoon zou krijgen. Waarschijnlijk zat zij daar op dat moment ook niet echt op te wachten, maar zij accepteerde wat kwam en maakte er het beste van. Wij kunnen weinig anders doen dan haar voorbeeld volgen en het beste maken van de situatie waar wij mee geconfronteerd worden.

Dit jaar geen gevulde kerk op kerstavond en maar een klein aantal mensen bij de andere vieringen. Maar we gaan er wel mooie vieringen van maken. En verder hopen we dat het volgend jaar weer beter wordt en we weer met veel meer mensen bij elkaar mogen zijn.

Iedereen een heel zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar gewenst  

Marianne