14 jaar geleden kwamen wij met Nozem bij Gerrit in de stal en later bleek dat hij hier enorm blij mee was, 3 jaar daarna kwam Teun ook dagelijks mee om de paarden voeren, vanaf dat moment werden Gerrit en Teun de grootste vrienden. Teun was vanaf toen ook zijn hond. Bij een blessure bij de paarden droeg Gerrit ook zijn steentje bij door om het gras te maaien en de paarden extra te voeren, hij ging zelfs op het lange land maaien om de paarden te verwennen.
Voor en na zijn vut zou blijken dat het met de gezondheid van Gerrit langzaam minder werd, maar zijn humor zou hier niet onder lijden, hij werd hierdoor wel steeds afhankelijker en gingen wij ons automatisch over Gerrit ontfermen om hem zo goed mogelijk te ondersteunen. 3-maal-daags werd hij voorzien van eten en medicijnen en altijd was zijn grote vriend Teun erbij, voor het weggaan kreeg hij altijd meerdere hondenbrokken van hem.
Mede door zijn achteruitgang werd besloten om Gerrit op maandag en donderdag naar de zorgboerderij van v. Velsen te laten gaan, hier genoot hij enorm van. Bij het wachten liet hij het pasje van de zorgtaxi zien en zei: “Het is wel gratis hoor !!!! Soms was hij zo van slag en Miranda zei dan: “Ik zal je ff resetten” en dit hielp, daarna zei hij altijd tegen Teun: “Als ik het niet meer weet dan weet jij het nog wel en dan weten we het samen weer.”
Ook belde hij heel veel voor hulp of hij naar de zorgboerderij moest en of de thuiszorg nog kwam, maar het gekke hiervan was dat hij ons telefoonnummer uit zijn hoofd wist terwijl het tijdsbesef al weg was. Ondanks dit alles hebben we heel veel lol gehad en veel gelachen zoals die ene keer op zondagmorgen vroeg, hij kreeg zijn TV niet meer aan. Na veel pijn en moeite kreeg Miranda het voor elkaar, levens groot kwamen de meisjes van Holland in beeld waar ze van schrok maar Gerrit niet die lag in een deuk, dit voorval kwam later nog vaak ter sprake en hier werd ook veel om gelachen.
Als we bij Gerrit binnen zaten en de ambulance sirenes hoorde dan zei hij altijd: “Die slaapt vannacht niet thuis.”
Bij diverse overlijdens in en uit zijn vriendenkring waar hij het veel over had, vertelde ik hem, dat wij nog niet aan de beurt waren omdat wij niet konden voetballen en Cruijff ons niet nodig had. Toen zei Gerrit: “jij bent eerder aan de beurt omdat ik beter kon voetballen”, ja we hebben best veel lol gehad met zijn allen. Dit van vandaag en van toen niet wetende dat Cruijff een perfecte elftalleider nodig heeft.
Met heel veel pijn in het hart van iedereen moest na een lange verzorgperiode de beslissing genomen worden dat Gerrit op 2 januari 2018 ging verhuizen van de Ondermeer naar Emmaus te Zoeterwoude omdat thuis wonen niet meer kon. Eenmaal in Emmaus is Gerrit nooit vergeten geweest door al zijn vrienden, die met hem gelopen en gefietst en koffie gedronken hebben. Hij was altijd blij om even van de afdeling af te zijn en dan zo lekker de buitenlucht te kunnen opsnuiven. Voor en tijdens zijn Emmaus tijd hebben we hem met Teun bezocht en ook opgehaald om naar de voetbal van Stompwijk ‘92 te gaan kijken en hij genoot hiervan om er weer bij te zijn, hij zei dan heerlijk om er weer uit en weer op Stompwijk te zijn, hij maakte in de kantine zelfs met Fried weer plannen om bardiensten te gaan draaien, dit alles gaf ons allemaal een geweldig gevoel, Miranda en Teun kwamen ons dan ophalen om hem dan weer terug te brengen naar Emmaus. (dit vroeg hij altijd al in de rust).
Zondag 16 december zijn we met Lynn en Teun nog op bezoek geweest bij Gerrit en we hebben hem daar met 2 glazen limonade weer fijn opgebeurd, Hij gaf Teun een paar aaien en zei: “Teun jij weet het wel hé!!!! “Het zou blijken dat dit voor ons Gerrit laatste woorden waren.
Al die tijd dat Gerrit in Emmaus zat, zit Teun ‘nu nog steeds’ elke ochtend in de deur opening van de stal naar de deur van zijn huis te kijken en denkt dan komt ie nog naar beneden!!!!
Gerrit, wij danken je voor die mooie jaren die we hebben meegemaakt en hopen dat jij je rust hebt gevonden. Ook van Senna uit Benalmadena.
BEDANKT !!!!!!!!
Peter v. Viegen