Deel 2 van het verslag van Linda de Jong, vrijwilligster in Bolivia

Maandag 16 december werd de bus voor een groot deel met onze spullen geladen. Zakken met 2dehands kleren, schoenen, schriften, kleurplaten, kleurtjes, kerstpullen, eten, 56 kg meel .. noem maar op. Met ´Hollands´geld van de Zoeterwoudse kerken konden we deze spullen kopen, zodat we ook deze mensen een onvergetelijke kerst konden geven. En daar vertrokken we dan met 11 jongeren, eerst naar Monteagudo een nachtrit van 12 uur. In Monteagudo werden we opgehaald door pastoor Freddy van de parochie van Huacareta Ik kon mijn ogen niet geloven een pastoor van net 30 jaar, ook was er een leerling ´pastoor´ die net 22 jaar was. Ja ´het geloof´ is hier zeer belangrijk. Nadat ik vertelde dat ik in Nederland niet zulke jonge pastoors ken, waren ze meteen bereid om naar Nederland te komen. Wel grappig!!
Douchen en eten in de pastorie en daarna door naar de eerste ´comunidad´ (=gemeenschap) Uruguay (in Bolivia). Er stond namelijk een druk programma te wachten met bezoeken aan vele gemeenschappen.
In Uruguay in de school geslapen en de volgende morgen de mensen uitgenodigd voor de mis en kadootjes (schriften, pennen en rozenkransen) ingepakt voor de communicantjes. Vóór de mis werden er activiteiten gedaan met de kinderen; kerstboom maken, kersttekeningen kleuren, zingen etc. Na de mis was er chocomelk met ´buñuelos´ (een soort Boliviaanse oliebol), een echte traktatie want dat krijgen ze niet elke dag.
De pickup van pastoor Freddy (ofwel ´padre Freddy´ in Bolivia) was ons vervoermiddel voor de komende week, voor maar liefst 14 personen. Drie personen voorin en de rest in de bak in de hete brandende zon. Zoals in veel delen van Bolivia zijn ook de wegen in Huacareta en omstreken NIET geasfalteerd, dus het was hobbelen over de zand en modderwegen. En af en toe stoppen om een weg te repareren.
De eerste dag hadden we… jawel maar liefst 3 missen. De rest van de week was het iets rustiger. Op de weg naar Uruguay werd bij iedere gemeenschap gestopt om door te geven welke dag we zouden komen. Telefoon is er nog niet … dus alles moet wel van mond tot mond. Eén keer kwamen we bij een gemeenschap… helemaal niemand te bekennen, bleek dat ze in deze ´comunidad´ de dag ervoor een offeringsfeest hadden gehad. Iedereen lag dus nog met een grote slok op in bed (jawel, bij de Boliviaanse feesten wordt er heel wat zelf gebrouwen alcohol genuttigd).
De gemeenschappen waren soms erg klein met maar 20 families, anderen waren iets groter, maar altijd was er een overvloed aan kinderen. Niet te geloven!
In de gemeenschappen is er vaak geen kerk, de pastoor komt maar eens in de zoveel tijd. Als hij er dan is heeft hij het druk met allerlei ceremonies: van doop, communie tot huwelijk. De missen waren soms in een kapelletje, maar vaak in een school of zelfs in de open lucht. Na de mis werd ik altijd naar voren geroepen om een dankwoordje te doen, dus de Zoeterwoudse kerken hebben nu faam tot op het platteland van Bolivia. De meest indrukwekkendste mis was wel die met de huwelijksvoltrekking. Onder de mis gaf de bruid de borst aan haar baby. Het kan allemaal in Bolivia.
Bij iedere gemeenschap werd er wel drank en ´buñuelos´ gemaakt en uitgedeeld aan de gehele ´comunidad´. En als we geen tijd hadden om ze te maken dan werden de ingrediënten gegeven zodat de bevolking met kerst zelf wat lekkers kon maken. De kleren en schoenen werden uitgedeeld in de gemeenschappen waar het meeste behoefte naar deze artikelen was. Ik kon ook goed merken, dat we in gemeenschappen waren, wat een saamhorigheid! Als er een hoop met kleren op de grond werd gelegd, wachtte iedereen geduldig totdat pastoor Freddy zijn woordje had gedaan.

Volgende week leest u het vervolg van dit verslag. Redaktie