Het kersverse nieuwe jaar begint goed. Het is eindelijk tot de creatieve reclame boys en girls doorgedrongen dat de spotjes minder schreeuwend de kamer in moeten komen. Al jaren hoor je mensen op feestjes en partijtjes over dit onderwerp klagen, maar de reclame wereld luisterde daar niet naar. Persoonlijk is dat geschreeuw voor mij één van de redenen om juist weg te zappen (de afstandbediening draait soms overuren!) en zodoende schiet de boodschap zijn doel voorbij en loop ik niet in de modernste kleding, eet ik niet die geweldige spinazie of maak ik geen gebruik van het allerzuinigste afwasmiddel.
Dat is best wel uit te houden. Onlangs mocht ik van mezelf een nieuwe broek kopen. Mijn voorkeur gaat meestal uit naar de goedkoopste spijkerbroek, gewoon blauw en zonder tierelantijnen. Alleen is mijn vrouw daar op tegen want zij vindt dat die spijkerbroeken van mij altijd op de verkeerde plekken slijten: kale plekken op de knieën en bij mijn rechter broekzak waar ik altijd mijn zippo in bewaar. Dat was twee jaar geleden. Dit jaar besloot ik zelf op zoek te gaan naar een ‘normale’ broek, een spijkerloze zeg maar. Maar wat schertst mijn verbazing? Mijn vrouw reikte mij in het pashokje een spijkerbroek aan! Want dat was weer de mode…..Zij laat zich kennelijk wél op de hoogte houden van de nieuwste mode.
Toen ik de broek eens goed ging bekijken riep ik haar weer terug met de mededeling dat het niet om een nieuwe broek ging maar om een tweedehandsje: hij was over beide broekspijpen helemaal versleten! Om gek van te worden, dat ze zoiets durven te verkopen! Maar ik had dus weer te maken met mijn conservatieve kledingstijl want dit soort broeken was dus cool en vet gaaf en vervolgens vroeg ze of ik van een andere planeet kwam of zo…
Gelukkig voor mij ging de koop niet door want het betrof een knopen ‘rits’, en daar weet mijn vrouw ondertussen wel van dat ondergetekende daar een bloedhekel aan heeft. Voor dat ik die knopen dicht heb kunnen maken na een toiletbezoek moet ik alwéér…..
Zij is dus eigenlijk wel een doelgroep voor de reclamewereld, in de categorie ‘echtgenotes van mannen die wars zijn van mode.’ Maar er is helaas nóg een doelgroep in dit huis, namelijk mijn kinderen. Want die kijken ook teevee, inclusief de reclameblokken.
Met andere woorden: het is voor mij vechten tegen de bierkaai. Dus mocht u mij een keertje tegenkomen in een versleten broek met daarop bijvoorbeeld een gekreukeld overhemd dan weet u dat ík thuis niet de broek aan heb…
Arjen Veldhuizen
