Waar zetten we de schoenen? In het oude huis begonnen we ooit met ze bij de voordeur te zetten: want dan konden de traktaties namelijk door de brievenbus in de lege, wijdopen gezette schoentjes geworpen worden. Dat was te verklaren. Maar sinds we een hond hebben, die verbleef namelijk s’nachts op de gang, werden de schoenen verplaatst naar de achterdeur want anders werden de pepernoten en dergelijke genuttigd door de nachtelijke bewoner van de gang. Uiteraard moesten we nu ook weer een verklaring geven aan ons kroost maar die werd snel gevonden: het openstaande bovenlichtje! Maar nu? Hoe doen we het dan in het nieuwe huis? Want de hond hebben we niet vastgebonden aan een boom toen we met de verhuiswagens(s) Stompwijk verlieten en ook in ons nieuwe onderkomen moet ze de nacht doorbrengen in de gang….Dan maar voor de schuifpui! Het is niet anders. Maar de schuifpui is geen achterdeur, nee, het is meer een etalage, dus er is ook geen sprake van een bovenlicht. Ja, een luchtrooster, maar daar zijn de openingen zóóóóó ontzettend klein van dat zelfs een kind kan begrijpen dat daar geen pepernoten doorheen kunnen. Tóch is het de enige oplossing. Maar hoe kan ik het verklaren? Ik lig daar nu al nachten wakker van. Om radeloos van te worden. Op een gegeven moment komt dan ook het slechtste in mij boven en schiet ik rechtop in mijn bed: we binden de hond alsnog aan een boom!
Toch werd ik vanmorgen wakker met dé oplossing. We geven Sinterklaas gewoon een huissleutel zodat hij niet voor een dichte deur komt te staan en dan hoeven de Pieten ook geen capriolen uit te halen op het dak om op de een of andere manier de schoenen te vullen. Ja, Sint is weer in het land en voor de meeste ouders betekent dat dan alle zeilen weer bijgezet moeten worden. Want de kinderhoofdjes lopen over van enthousiasme en daardoor is het slecht luisteren naar die oersaaie ‘commando’s van hun volwassen huisgenoten. Behalve als we in die bevelen iets combineren met de goedheiligman, dan hebben we ineens alle aandacht! Eén kwartiertje per dag hebben we nu rust: om precies te zijn om kwart voor zes, als de maan door de bomen begint te schijnen en we zo nu en dan wat getrappel op het dak horen.
Want dan begint het Sinterklaas-Journaal! Dan lopen wij, opvoeders, op kousenvoeten door het huis om de boys niet hoeven te storen. Dat doen we niet vrijwillig, we móeten stil zijn van ze. Tijdens de eerste uitzending heb ik nog wel even flink kabaal gemaakt door luid gillend achter hun moeder aan te rennen door de woonkamer. Heel irritant als je wat wilt volgen.
Want dat maak ík namelijk elke dag mee als ik het zes uur Journaal wil kijken….
De boodschap was duidelijk!
Arjen Veldhuizen