Verhuizen is niet leuk, vooral als je er zelf niet om gevraagd hebt. Ten eerste loop je er financieel op leeg en ten tweede moet je weer een hele nieuwe start maken.
Het voordeel van een verhuizing is dat je een borrel in een limonadeglas mag schenken omdat het borrelglas reeds in de verhuisdoos ligt….Dáárom slaap ik zeker zo goed de laatste tijd! Of zou het komen van al het werk wat gedaan moet worden in het nieuwe huis?
Wat mij trouwens opvalt in onze nieuwe buurt is dat er zoveel 55 plussers rondlopen, maar dat er geen één seniorenwoning te vinden is. Maar toen ik onlangs mijn vader vroeg of hij een paar dagen kon helpen, hij is namelijk gepensioneerd, begon ik het te begrijpen. Denk je eindelijk na een jaartje of veertig van je vrije tijd te kunnen genieten, moet je effe een laminaatvloertje leggen of een kamertje behangen bij één van je kinderen! Ik vraag me af of ik, na jaren van luiers verschonen, waarschuwingen geven, vragen of de muziek wat zachter kan en ’s nachts waken tot de heren thuis zijn gekomen van het stappen, nog in staat ben om mijn kinderen te helpen bij verhuisklussen. Maar kennelijk slijt dat want mijn vader (en al die 55 plussers in de straat) werken zich uit de naad om van het huis van hun kroost een prachtig nest te maken. En dat ze daarna nog weken last hebben van kapotte knieën en stijve spieren nemen ze nog op de koop toe óók!
De verhuizing liep als een trein. Maar liefst tien vrijwilligers hadden wij tot onze beschikking waardoor ik het mijzelf kon permitteren niets te hoeven tillen. In een tijdsbestek van vier uur was het ouwe huis zo goed als leeg waardoor we al vroeg in de middag aan een verhuisborrel zaten. Eentje maar? Nee, het werden meerdere borrels, maar daar hadden we alle recht op want er was een hoop werk verzet. Kasten werden in elkaar gezet, elektrische apparaten werden aangesloten en in de voortuin werd zelfs een prachtige buxus haag aangelegd, inclusief een Hortensia die even daarvoor aan ons overhandigd was door een collega ter ere van onze nieuwe woning.
Maar goed, we zijn dus eindelijk over en kunnen, ondanks dat we behoorlijk uitgeblust zijn, beginnen aan een nieuwe periode in ons leven. Uiteraard zullen we verbonden blijven met Stompwijk want daar liggen, ondanks de minder leuke gebeurtenissen, toch nog een hoop goede herinneringen, en dat is ook de reden dat ik voorlopig gewoon door zal blijven gaan met het schrijven van Muizenissen (mits de redactie daar geen moeite mee heeft): maar dan nu vanaf de andere kant van de Stompwijkse weg!
Vooralsnog iedereen bedankt voor de goede wensen, cadeautjes en steunbetuigingen en hopelijk tot ziens bij Stompwijkse evenementen!
Arjen Veldhuizen